Περί της τιμής ην ο λόγος, ή άλλως, η «τιμή, τιμή δεν έχει» …

Από "Τάδε έφη: «SFIGGA»"

«Τιμή»:Ετυμολογικά ό,τι «απονέμεται σε ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης, τιμητικό ότι εξυψώνει τον άνθρωπο στα μάτια των άλλων, η καλή φήμη, η κοινωνική υπόληψη.

«Τιμή, τίμημα»: η (οικονομική) αξία ενός πράγματος, άλλως το χρηματικό αντίτιμο.
Η εν θέματι ρήση εξάλλου, είναι γνωστή και «ζωντανή» σ΄όλους τους Βαγαίους, από το λαϊκό δρώμενο του «Φλάμπουρου της Τιμής», όπου κυριολεκτικά εκεί, στην κεντρική «διαπλοκή» της υπόθεσης, όλα παίζονται και είναι «θέμα τιμής», μιας και η τιμή είναι εκείνη που κρατάει τις λεπτές κοινωνικές «ισορροπίες» και αποτελεί το «θεμέλιο λίθο» για το «άνοιγμα» του νέου σπιτιού…
Εσχάτως και μετά την «ΗΡΩΝ-ική» απόπειρα της «επενδυτικής επέλασής» της και την «ειλικρινή» προσπάθειά της, να «εκσυγχρονίσει» τον τόπο και να ανυψώσει το χαμηλό «ΑΕΠ» του Βαγαΐικου πληθυσμού, μάλλον η έννοια της «τιμής» έχει υποστεί μια διακύμανση της οποίας η καμπύλη είναι ερευνητέα…
Κατ’ άλλους, η μη εγκατάσταση του θερμικού εργοστασίου, ήταν κυριολεκτικά «θέμα τιμής», της «τιμής» της ανυποχώρητης που συνεπάγεται προσωπική-ηθική υπόσταση και εντιμότητα, ακεραιότητα χαρακτήρα, σοβαρότητα, ανάγκη πλήρους ενημέρωσης των κατοίκων, ανάγκη υπερκερασμού «δεισιδαιμονικών αγκυλώσεων» για τη τεχνολογική και βιομηχανική ανάπτυξη, «απαλοιφή προκαταλήψεων», ανάγκη να διαχυθεί με αντικειμενικό τρόπο η επιστημονική γνώση πάνω στο κρίσιμο αυτό θέμα, που θα «σημάδευε» την ποιότητα της ζωής και την καθημερινότητα των κατοίκων με την συνδρομή και αρωγή σοβαρών επιστημόνων που έχουν μελετήσει διεξοδικά τα εργοστάσια αυτά. Και όχι «συσκοτισμός και αιφνιδιασμός», με τις «μισοτιμής» ανέξοδες και κατόπιν εορτής «προσκλήσεις» επιστημόνων, αμφίβολων προθέσεων και σκοπιμοτήτων, για να εξυμνήσουν τη «θερμο-ανάπτυξη»…
Κατ΄ άλλους ήταν μια «ευκαιρία», ίσως για την «τιμή» των δημαρχιακών όπλων, να αποδείξουν ότι πρωτοπορούν, ότι «φέρνουν» βιομηχανικές επενδύσεις στον τόπο, με θέσεις εργασίας, με αντισταθμιστικά οφέλη, με αγροτικούς δρόμους που αύριο θα μετατραπούν σε «λεωφόρους» με τα μηχανήματα της εταιρείας που θα «έκανε τα πάντα», οι δε κοινωνικές παροχές της «ΗΡΩΝ» θα ήταν σε πρώτη προτεραιότητα…
Και εδώ είναι, που «λόγω τιμής» γελάμε πικρόχολα …
Κατ΄ άλλους η προσωπική τους «τιμή» μπήκε ως ζητούμενο στη διατίμηση και στην πλειοδοσία και φυσικά αναλόγως της «τιμής» της ηθικής τους υπόστασης κυμαίνονταν και η «στρεμματική τιμή». Ποσά ανά στρέμμα που ακούγονταν και ανέβαιναν καθημερινά, κατά λόγο «αύξουσας» αριθμητικής προόδου: «5.000€, 10.000€, 15.000€, 20.000€, 25.000€, 30.000€…»
Και κάποιοι, άρχισαν να κάνουν τους υπολογισμούς και τις προσθαφαιρέσεις, για να δουν αν η προσωπική «τιμή» τους, συνέπιπτε με αυτές που ακούγονταν.
Μη αναλογιζόμενοι, την κάθετη πτώση του επιπέδου ζωής και την πλήρη απαξίωση του περιβάλλοντος του χωριού, μη αναλογιζόμενοι ότι η γη συνολικά θα έμενε στα «αζήτητα», πλην αυτής που θα εφαπτόταν των εργοστασιακών εγκαταστάσεων, όπως έχεις συμβεί σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις ανά την χώρα …
Και η «έκπτωση» των ανθρώπινων αξιών από τις παραπάνω «τιμές» συνδέθηκε και με τη «διάτρηση» και «διάβρωση» βασικών ηθικών αξιών όπως αυτών της κοινωνικής αλληλεγγύης, της κοινωνικής συνοχής που πρέπει να «διαπερνούν» τον κοινωνικό ιστό και επικράτησαν ωφελιμιστικά ίσως και τελείως «στυγνά» και «κυνικά» οικονομίστικα κριτήρια που οδηγούσαν κάποιους ενδομύχως να σκέφτονται:
«Να τα πάρουμε και να φύγουμε»(sic!) ή κάποιους άλλους συμπολίτες που δεν διαμένουν μόνιμα στα Βάγια να σκέφτονται: «Να τα πάρουμε, έτσι και αλλιώς, αφού τα έδωσαν οι διπλανοί, οι ντόπιοι, και εγώ δεν μένω μόνιμα στα Βάγια και η τιμή είναι καλή γιατί όχι και εγώ…» ;;
Ένας λοιπόν, από τους –διδακτικούς- μύθους του Αίσωπου, μας λέει τα ακόλουθα:
«Κάποιος έφτιαξε ένα ξύλινο Ερμή και πήγε στην αγορά να τον πουλήσει.
Ωστόσο δεν ζύγωνε κανένας αγοραστής και για να προσελκύσει τον κόσμο άρχισε να φωνάζει πως πουλά ένα Θεό που φέρνει ευτυχία και προσπορίζει κέρδη.
Τότε ένας από εκείνους που έτυχε να είναι στην αγορά τον πλησιάζει και του λέει: ----Φίλε μου, γιατί αφού έχει τέτοιες ιδιότητες τον πουλάς και δεν τον κρατάς να απολαμβάνεις εσύ τα καλά που φέρνει;».
-Γιατί εγώ, αποκρίθηκε αυτός, έχω ανάγκη από κάποια επείγουσα οικονομική βοήθεια, ενώ αυτός συνηθίζει να φέρνει τα κέρδη αργά…
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας: Ο «αισχροκερδής» άνθρωπος, προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς του, δεν υπολογίζει ούτε Θεό ούτε και ανθρώπους…
Τα βάζει όλα στην ίδια «τιμή»…
Έτσι λοιπόν κάποιοι σύγχρονοι «ζηλωτές»-κτηματίες θέλησαν να εφαρμόσουν το μύθο στην πράξη, εκποιώντας τις περιουσίες και από κοντά και τις συνειδήσεις τους διαλαλώντας πως ήταν οι «καλύτερες» χωροταξικά, «κοντά» στο δρόμο, «εγγύς» των πιθανών εγκαταστάσεων, αρκεί οι «τιμές» ανά στρέμμα να ήταν συμφέρουσες…
Προσδοκώντας από την πώληση των χωραφιών, βραχυπρόθεσμα άμεσα και σημαντικά κέρδη, άκοπα βεβαίως…
Και αναίσχυντα (κέρδη), και, κυρίως χωρίς να περιμένουν τη γη να καρπίσει με μόχθο και προσωπικό κάματο, δεν θα ήταν λοιπόν δικαιωματικά, οι «αργυρώνητοι» και οι «εξωνημένοι»;
Δίνοντας το δικαίωμα, στην «ΗΡΩΝ-ική» νέα τάξη των πραγμάτων να σκέφτεται: Τελικά όλα σ΄ αυτόν τον τόπο έχουν μια «τιμή», το θέμα λοιπόν είναι να (τους) την προσδιορίσεις…
Το «Graeculus» υποκοριστικό του «Graecus» με τη σημασία του «ραπίσματος», δήλωνε τους Έλληνες σκλάβους που εκθέτανε τους λαμπρούς τους προγόνους, για να σκεπάσουν τη «μιζέρια» των απογόνων.
Στόχος της λέξης ήταν κυρίως η «κοιλιά», που για να γεμίσει «κατασταινόταν» μήτρα της αηδιαστικότερης κολακείας. Ένα «δοχείο εντροπής και ατίμωσης».
Οι Ρωμαίοι συγγραφείς της εποχής της Ρωμαιοκρατίας, πολλές φορές αναρωτήθηκαν: -Πώς από μια φυλή χαρισματικών αρετών, γεννήθηκαν υποκριτές, λαίμαργοι, πονηροί, αργυρώνητοι, αργοκηφήνες, που δεν είχαν αίσθηση και αισθήματα-;
Στο όνομα «γραικύλος» ο Ιουβενάλης θα προσθέσει ένα προσδιοριστικό που διαφωτίζει αρκετά: «esuriens graeculus», μεταφράζοντας δε κατά λέξη, γίνεται κανείς επίκαιρος, αν πει: «ο γραικο-λιγούρης»…
Και σε αντίστοιχη απόδοση, με βάση τα παραπάνω, νάσου και κάποιοι «γραικύλοι» Βαγαίοι «λιγούρηδες»…
Που για αυτούς, η κοινωνική ανάπτυξη και η κοινωνική συνοχή, οι πιο βασικές συνιστώσες, στην αξιοπρεπή ποιότητα ζωής και του τοπικού επιπέδου διαβίωσης ήταν «γράμμα κενό περιεχομένου»…
Μια ενεργή και υγιής Βαγαΐικη κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς συμβιβασμούς, με σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες και σεβασμό στο περιβάλλον και την Ιστορία του τόπου, ίσως ποτέ δεν τους απασχόλησε; Γιατί λοιπόν σήμερα, όταν η «αντιπαροχή ήταν πλουσιοπάροχη»;
Για τους υπόλοιπους όμως, τους συντριπτικά περισσότερους, το όραμα τους, δεν είναι η «τιμή» των χωραφιών, αλλά οι ειλικρινείς παραγωγικές προσπάθειες, η συμβολή και η συνδρομή τους στο μετασχηματισμό των βασικών όρων ανάπτυξης, με σκοπό τις αναγκαίες αλλαγές στον προσανατολισμό και την οικονομική φυσιογνωμία των Βαγίων, ώστε να καταστούν αυτά εφάμιλλα μιας βιώσιμης και λειτουργικής πόλης.
Μιας ανάπτυξης με κριτήριο το σεβασμό στο δημότη, στο επίπεδο της ζωής και της καθημερινότητας του και διασφαλίζοντας πρωταρχικά, την «υγεία και την μακροημέρευση του περιβάλλοντος» όπου ζει και κινείται…
Και εσείς ερίτιμοι κύριοι εκπρόσωποι και δημοτικοί άρχοντες, μην λησμονείτε ότι η διακυβέρνηση των τοπικών υποθέσεων και η παροχή δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών για την ικανοποίηση των αναγκών των κατοίκων, πρέπει να αποσκοπεί, να συνδυάζεται αλλά και να προέρχεται, από μια βιώσιμη κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της περιοχής μας.
Στόχος σας, τι άλλο; η θεμελίωση και σταθερή διεύρυνση της οικονομικής ανταγωνιστικότητας του Δήμου Βαγίων, η εδραίωση της κοινωνικής συνοχής και της απασχολησιμότητας του πληθυσμού, η διασφάλιση της ποιότητας ζωής με γνώμονα τις αρχές της αειφόρου ανάπτυξης». Καταλυτικό ρόλο στην στρατηγική σας πρέπει να κατέχει η επένδυση στην Κοινωνία της Γνώσης, της Καινοτομίας, της Εξωστρέφειας και της Ενίσχυσης των Φυσικών και Τεχνολογικών Υποδομών.
Μην εκχωρείτε λοιπόν «αβρόχοις ποσί», ζωτικό έδαφος των Βαγίων, σε τυχάρπαστα και ευκαιριακά συμφέροντα, περιερχομένων τη Βοιωτία «μεγαλοεπενδυτών», που τάζουν «λαγούς με πετραχήλια»…
Και κυρίως μην διασπείρετε μίσος και την καχυποψία στην τοπική κοινωνία, μην επιδεικνύετε αλαζονική και αυταρχική συμπεριφορά στους κατοίκους, ο νεποτισμός και οι «καισαρικές επιφάσεις» στην άσκηση και «στο όνομα» της νόμιμης βεβαίως δημόσιας εξουσίας (σας), ας μείνουν στην άκρη…
Σταθείτε με ειλικρινή τρόπο απέναντι στα μείζονα προβλήματα και τις περιβαλλοντικές ανησυχίες των δημοτών που πολλαπλασιάζονται π.χ σήμερα και το θέμα του πόσιμου νερού, το ρυμοτομικό των Βαγίων και οι φωνές «διαμαρτυρίας» τους θέλουν να σας αφυπνίσουν και να σας «τραβήξουν» από το λήθαργο και την «υπνωτική προδιάθεση», η άσκηση κριτικής δεν είναι υπονόμευσή σας, η αντίθετη άποψη των δημοτών δεν σας υποσκάπτει ούτε «πολιτικά» ούτε και «προσωπικά» όταν είναι τεκμηριωμένη…
Μάθετε ό,τι ουσιαστικό κριτήριο κάθε «διαλόγου» είναι ο σεβασμός του συνομιλητή και των απόψεων του, τις οποίες οφείλετε να ακούτε έστω και αν είναι «λανθασμένες», εξάλλου, εσείς έχετε τα «ηνία» και το βάρος των τελικών σωστών (δημοτικών) αποφάσεων…
Και κυρίως μην βάζετε σε δοκιμασία και «καθεστώς διατίμησης», την κοινωνική συνοχή, τον αλτρουισμό και την αλληλεγγύη των Βαγαίων, έναντι οποιασδήποτε σημερινής ή αυριανής στρεμματικής «ΗΡΩΝ-ικής» τιμής, τα προσφερόμενα «30 αργύρια», μεταφρασμένα σε σημερινά € είναι τελικά πολύ «μικρή τιμή, για την τιμή και την υπόληψη των Βαγίων»…
Δείτε τα Βάγια, σαν μια «αδιαίρετη γεωγραφική, κοινωνική» οντότητα, όπου η μικροψυχία, ο «φιλοτομαρισμός» και η αντικοινωνικότητα δεν πρέπει να έχουν θέση. Αλλά και ακόμη, αν τέτοιες αρνητικές κοινωνικές συνισταμένες κυοφορούνται και πάνε να επικρατήσουν σε ατομικές συμπεριφορές, «διαρρηγνύοντας τον κοινωνικό ιστό», τότε εσείς, είσαστε οι «καθ΄ ύλην» αρμόδιοι, πρέπει να τις σταματήσετε εγκαίρως…
Οι καιροί ου μενετοί…
Αλλιώς το «ματωμένο μαντήλι», του «Φλάμπουρου της τιμής», γνήσιο δείγμα της «αγνότητας και της διαχρονικής ηθικής» δεν θα μπορέσει να υψωθεί πάλι στα Βάγια, και καμιά «χαρμόσυνη τουφεκιά» δεν θα αντηχήσει…
Ευτυχώς όμως τελικά δεν έχουν όλοι και όλα την «ίδια τιμή»…Υπάρχουν ευτυχώς ακόμη πολλοί στα Βάγια, που δεν ανήκουν σ΄ αυτούς που ενώ γνωρίζουν άριστα την (οικονομική) τιμή πολλών πραγμάτων, είναι παντελώς ανίκανοι να εκτιμήσουν την αξία τους…