" ...Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—
Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.
Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.
(Από τα Ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη 1897-1933, Εκδόσεις Ίκαρος 1984)
Η στιχοπλοκή και η "διαίσθηση" του ποιητή τα λένε όλα:
" ..Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή..."
Και βεβαίως οι δημοτικοί άρχοντες εκλέγονται ως οι "άριστοι" εκ των λοιπών, άρα θα έπρεπε εγκαίρως να αντιληφθούν τον "πολιορκητικό κλοιό" του Καποδίστρια Νο2 για τα Βάγια και τις παρεπόμενες συνέπειες αλλά και τις "παράπλευρες απώλειες"...
Ή μήπως εν τέλει, στην ώρα της μεγάλη "κρίσης", "παραλύει" η ψυχή τους και η τόλμη και αποφασιστικότητα μετατρέπονται σε πλήρη και καταδικαστική ατολμία και παρατεταμένη και "οδυνηρή σιωπή";
Ίσως και λόγω της "απειρίας" αλλά και της γνώσης της ουσιαστικής, περί των αυτοδιοικητικών "πραγμάτων"...
Τα "περιχαρακωμένα όρια" του Δήμου Βαγίων και η αυτονομία του "πολιορκούνται" νυχθημερόν...
Και οι "εχτροί" θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα...
Και ίσως και κάποιον "Δούρειο Ίππο"...
Και, μήπως άραγε, η "πτώσις μας" προαλείφεται βεβαία...;
Και οι άρχοντες (μας), ετοιμάζουν την "φυγή" τους;
Μη μπορώντας να αρθρώσουν, ούτε καν, τον "έσχατο λόγο άμυνας";
Και μην έχοντας, στο πεδίο της αυτοδιοικητικής μάχης, να αντιπαραθέσουν καμία "γραμμή άμυνας" και καμία στρατηγική "επίθεσης"...;
Τα "τείχη" των Βαγίων δεν θ΄ αντέξουν...
Και χρειάζονται και "στόχοι" και "σύμμαχοι" και "συνασπισμοί"...
Οι καιροί ου μενετοί...
3 σχόλια:
ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΤΑ ΛΕΣ ΣΦΙΓΓΑ. ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΜΑΣ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΟΙΡΕΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΑΓΙΑ.
Αγαπητή ΣΦΙΓΓΑ. Με εισάκουσες…Και η επανεμφάνισή σου στο blog ήταν καταιγιστική…
Σε λίγες αράδες είπες τόσα πολλά! Στα όσα έγραψες με φιλολογικό τρόπο, έχω να προσθέσω κι εγώ λίγα…,μόνο που είναι με τον αδέξιο τρόπο του ανθρώπου που καταγίνεται με τις θετικές επιστήμες…
Ο Τρωικός πόλεμος έγινε με αφορμή την ωραία Ελένη της Σπάρτης. Ο μυθοπλάστης λαός μας δεν ήθελε σπιλωμένη την τιμή της. Γι’ αυτό και προχώρησε το μύθο παραπέρα… Ο αντροφθόρος πόλεμος δεν έγινε για τη ρήγισσα που ατίμασε το στεφάνι της και σαν ανόητη παιδούλα ακολούθησε τον ανατολίτη ομορφονιό. Ο πατέρας της, ο βροντορίχτης Δίας, τη χρησιμοποίησε για ν’ απαλλάξει τη γη από το μεγάλο βάρος των ανθρώπων. Παραπλήθυναν και πλάνταζε από το βάρος τους. Μα του κόσμου ο ρήγας δεν έστεργε ν’ ατιμαστεί η θυγατέρα του. Γι’ αυτό όταν έφτασε ο Πάρης στης Σπάρτης το παλάτι, την πήρε και με τη θεία δύναμή του την έφερε στην Αίγυπτο, όπου την παρέδωσε στον Πρωτέα να την φυλάει μέχρι να έρθει από το Ίλιο ο Μενέλαος, σαν θα τέλειωνε ο πόλεμος, οδηγημένος από συννεφοσυνάχτη Δία για να την πάρει πίσω στη Σπάρτη. Στη θέση της άφησε ένα ομοίωμά της καμωμένο από νεφέλη. Έτσι ο Πάρης πλάνεψε και πήρε μακριά στην Τροία το είδωλό της Ελένης…
Το θέμα αυτό έγινε προσφιλές όχι μόνο στους αρχαίους ρήτορες και ποιητές, αλλά και στους νεότερους. Ο αστείρευτος Ν. Καζαντζάκης στο θεατρικό του έργο “Βούδας” παρουσίασε αυτό το θέμα, από το οποίο σας παραθέτω το ακόλουθο απόσπασμα:
« ΜΟΓΑΛΑΝΟΣ
Αδέρφια, ετούτοι είναι οι Έλληνες, τα αιώνια παιδιά
της φαντασίας, τ’ αστόχαστα ψάρια που σκιρτούν
και παίζουν μέσα στα παραγάδια του ψαρά και θαρρούν
Πως σκιρτούν και παίζουν λεύτερα στην απέραντη θάλασσα!
Τα ιστορικά τους είναι όνειρο καμβωμένο από γαλάζιο
κύμα, από φτενά χωράφια, από καράβια κι αλό-
γατα. Με τ’ ανύπαρκτα ετούτα στοιχεία παίζουν,
δουλεύουν, πλάθουν, μέσα στον υπνωμένο αγέρα,
πολέμους, θεούς, νόμους, πολιτείες…
Δυστυχισμένοι! Χρόνια πολεμούσατε στην Τροία για
την Ελένη, και δεν είχατε ψυχανεμιστεί πως πο-
πολεμούσατε μονάχα για τον ίσκιο της Ελένης!
Αρματώσατε καράβια, κινήσατε όλοι μαζί με αρχη-
γούς, με προφήτες, με αλόγατα• ταξιδέψατε μέσα
στον ύπνο σας• αγναντέψατε ένα κάστρο καμωμένο
από σύννεφο, άναψαν τα αίματά σας• φωνάξατε:
« Ετούτη είναι η Τροία! Ετούτη είναι η Τροία!»
Βάλατε αντήλιο το χέρι, ξεχωρίσατε μαύρα σημάδια
να σαλεύουν απάνω στα τείχη και φωνάξατε: « Ε-
τούτοι είναι οι οχτροί μας!» Κι έσμιγαν, χώριζαν,
ξανάσμιγαν οι ίσκιοι απάνω στα χώματα
Δέκα χρόνια!
Κι όλα ετούτα ήταν, δυστυχισμένοι, ένα παιγνίδι από
φως και σκοτάδι…Το πνέμα του Πονηρού κάθουν-
ταν απάνω στον αγέρα διπλοπόδι και δημιουργού-
σε το κάστρο και τα καράβια και το πέλαο και το
θυμό του Αχιλλέα και την ομορφιά της Ελένης.
Α’ ΕΛΛΗΝΑΣ
Κι αν ήταν , ω Γυμνοσοφιστή, ίσκιος η Ελένη, βλογη-
μένος ο ίσκιος της! Γιατί για τον ίσκιο ετούτον
πολεμώντας, πλατύναμε το νου μας, αντρειέψαμε
τα κορμιά μας, γυρίσαμε στην πατρίδα κι ήταν τα
φρένα μας γιομάτα περιπλάνησες κι αντρεία• και
τα καράβια μας
Γιομάτα λεβεντιά και ξομπλιαστά σκουτιά κι ανατο-
λίτισσες γυναίκες!
Δέκα χρόνια χύναμε το αίμα μας κι έπινε ο ίσκιος της
Ελένης, και τυλίγουνταν αργά, πονετικικά, ανθρώ-
πινη σάρκα…Κι ύστερα από δέκα χρόνια παρακά-
λια κι αγώνα, η Ελένη στάθηκε μπροστά μας κι ά-
χνιζε το κορμί της ζεστό και στέρεο, έπαιζαν τα
σγουρά μαλλιά της στον πελαγίσιον άνεμο, κι όλοι
οι Έλληνες θαμπώθηκαν μαντεύοντας της ασύ-
κριτης γυναίκας την ωραιότητα• και τα δέκα χρό-
νια άναψαν κι έσβησαν στα φρένα μας σαν μιαν αστραπή
- Κι όλες οι βουνοκορφές της Ελλάδας αντιφέγγισαν
διαλαλώντας το θάμα!
Πέρασαν , χάθηκαν γενεές, μα η Ελένη, αθάνατη, σα-
λεύει μέσα στο τραγούδι, καθίζει στα τραπέζια των
αρχόντων και στη σύναξη του λαού. Ανεβαίνει το
βράδυ στα κρεβάτια των νιόνυφων, σα νύφη, κι ό-
λες οι θυγατέρες της Ελλάδας της μοιάζουν• είναι
η γυναίκα των Ελλήνων.
Β’ ΕΛΛΗΝΑΣ
Βλογημένοι να ‘ναι οι θεοί! Να πώς σαρκώνουμε, εμείς
οι Έλληνες, τους ίσκιους, να πώς δουλεύουμε εμείς
και σκαλίζουμε τον αγέρα- σα να ‘ταν μάρμαρο.
Όλη η Γης, ασκητή, μου φαντάζει μια Ελένη βουτη-
μένη στα κλάματα και στα παιγνίδια, νιόλουστη•
και λάμπει η μικρή πατούσα αιματωμένη,
Σαν της Νίκης. » ( Ν. Καζαντζάκης, “Βούδας” )
Ας σταθούμε στην απάντηση του Α’ Έλληνα, που έχει μεγάλη σημασία:
« Κι αν ήταν , ω Γυμνοσοφιστή, ίσκιος η Ελένη, βλογη-
μένος ο ίσκιος της! Γιατί για τον ίσκιο ετούτον
πολεμώντας, πλατύναμε το νου μας, αντρειέψαμε
τα κορμιά μας, γυρίσαμε στην πατρίδα κι ήταν τα
φρένα μας γιομάτα περιπλάνησες κι αντρεία• »
ΣΦΙΓΓΑ και φίλοι Βαγαίοι. Ο αγώνας μας για τα Βάγια δεν μπορεί να είναι μάταιος.
- Κι αν δεν μπορεί η σκέψη των σημερινών δημοτικών αρχόντων καταλάβει τα λόγια του Λαοκόοντα: « φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας », εμείς μπορούμε να καταλάβουμε τις πολιτικές σκοπιμότητες, μέσα από τις υποσχέσεις των βουλευτών και κύρια του πρώην υπουργού, που φέρεται, σύμφωνα με κάποιους κύκλους, να στηρίζει τις ενέργειες του δήμαρχου.
- Στον Δούρειο Ίππο υπήρχε ο Οδυσσέας και φρόντισε να μην προδοθούν από την “φωνομιμία” της Ελένης. Στη σημερινή δημοτική αρχή μπορεί να υπάρχει Οδυσσέας, αλλά δεν είναι ο τετραπέρατος Ιθακίσιος βασιλιάς. Κι αν θέλει η αντιπολίτευση μπορεί να παίξει το ρόλο της Ελένης και να ξεσκεπάσει κάθε δολερή ενέργεια…
- Η Κίνηση Πολιτών πρέπει να πάρει στις πλάτες της ακόμη μια ευθύνη. Να χειριστεί το θέμα των συνενώσεων προς την κατεύθυνση που θα είναι για ωφέλεια των Βαγίων. Και πρέπει να βρει τις Κερκόπορτες για να μην αλωθεί η πόλη. Να περιτοιχίσει την πόλη για να μην φτάσουμε στην “πτώση”…
- Να βρούμε σύμμαχους και να οργανώσουμε την άμυνα. Λύσεις μπορούμε να βρούμε, αλλά να βρούμε και τους πιθανούς Εφιάλτες και τους Γούσηδες…
- Ενωμένοι πολίτες, χωρίς ιδιοτέλεια, θα κρατήσουν τα τείχη…
- ΚΙ απ’ αυτόν τον αγώνα κάτι θα πάρουμε… Το νου μας θα πλατύνουμε, θα κάνουμε την καρδιά να νοιαστεί και γι’ άλλους…Θα βγούμε από το καβούκι μας και θα γενούμε πραγματικοί πολίτες…
- Την επόμενη βδομάδα στη συγκέντρωση πολιτών μπορεί να οργανωθεί η άμυνα. Να είμαστε εκεί…
- Κι ο αγώνας για τον τόπο σου είναι ωραίος…Μάταιος είναι αυτός για να πατήσεις του άλλου το δίκιο, όπως λέει κι ο Σεφέρης:
« Αηδόνι ποιητάρη,
σαν και μια τέτοια νύχτα στ’ ακροθαλάσσι του Πρωτέα
σ’ άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,
κι ανάμεσό τους- ποιος θα το ‘λεγε- η Ελένη!
Αυτή που κυνηγούσαμε στο Σκάμαντρο.
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου• την άγγισα, μου μίλησε:
« Δεν είν’ αλήθεια, δεν είν’ αλήθεια » φώναζε.
« Δεν μπήκα στο γαλαζόπρωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησε την αντρειωμένη Τροία ».
Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό το ανάστημα
ίσκιοι και χαμόγελα παντού
στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα•
ζωντανό δέρμα, και τα μάτια
με τα μεγάλα βλέφαρα,
ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα. Και στην Τροία;
Τίποτα στην Τροία- ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί.
Κι ο Πάρης, μ’ έναν ίσκιο πλάγιαζε σε να ήταν πλάσμα ατόφιο•
κι εμείς σφαζόμασταν για της Ελένη δέκα χρόνια.
Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας, στα σαγόνια της γης•
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα, για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα, το πούπουλο ενός κύκνου,
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.
Κι ο αδερφός μου; Αηδόνι, αηδόνι, αηδόνι,
τ’ είναι θεός; τί μη θεός; και τί τ’ ανάμεσό τους;
« Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες ».
Δακρυσμένο πουλί, στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ’ αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι ανθρώποι δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών• αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το ΄χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος, τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη. »
( Γ. Σεφέρης, “Ημερολόγ
Η επικόλληση έφαγε κάποια στοιχεία. Το ποίημα του Σεφέρη ήταν από το "Ημερολόγιο καταστρώματος Γ'", κι αυτός που σας ζάλισε με τη φλυαρία του ήταν ο δαμ-ων.
Δημοσίευση σχολίου