Νέες φωτογραφίες έστειλε το διαστημόπλοιο "Μessenger" (Aγγελιαφόρος) της ΝΑΣΑ.
3 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
[[ δαμ-ων ]]
Η λέξη ΚΟΣΜΟΣ σημαίνει τάξη, αρμονία. Οι Πυθαγόρειοι όρισαν το σύμπαν σαν κόσμο, επειδή το θεωρούσαν ένα αρμονικό σύστημα, που διέπεται από τάξη. Ένας μεγάλος σοφός, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, διατύπωσε τον αναλογικό νόμο των αντιστοιχιών, που λέει: « Όπως επάνω, έτσι και κάτω· όπως κάτω, έτσι κι επάνω ». Ο άνθρωπος, ο μικρόκοσμος, είναι η αντανάκλαση του Κόσμου, του μεγάκοσμου. Στο μεγάλο σχέδιο του σύμπαντος, το ανθρώπινο πεπρωμένο είναι να εκφράσει την παγκόσμια τάξη και αρμονία. Ο κόσμος βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Γι’ αυτό το Δελφικό « Άνθρωπε, γνώθι σ’ αυτόν » ερμηνευόταν ως: άνθρωπε, γνώρισε τον εαυτό σου και έτσι θα γνωρίσεις όλον τον κόσμο. Ο καθένας μας αποτελεί μια κοσμική μονάδα σε εξέλιξη. Ζούμε σ’ ένα εξελισσόμενο Σύμπαν, με το οποίο έχουμε μια αμφίδρομη σχέση. Ο άνθρωπος είναι Απειροσύνη. Όταν γνωρίσουμε τον άνθρωπο, θα γνωρίσουμε τον Κόσμο. Ο άνθρωπος δεν είναι απλά ένα αντίγραφο του Κόσμου, αλλά ένας ζωντανός καθρέφτης όλων όσων συμβαίνουν στον Κόσμο. Είναι το πιο ευαίσθητο όργανο που φτιάχτηκε ποτέ στο Σύμπαν, αν κι ο νους του καταγράφει μόνον ένα μικρό μέρος των εντυπώσεων, που προέρχονται από Κοσμικά γεγονότα και αντανακλώνται στον καθρέφτη της αιθερικής, αστρικής και νοητικής μορφής του. Τα άτομα, τα κύτταρα, τα όργανα, οι αδένες, τα αιθερικά κέντρα, το κυκλοφορικό και το νευρικό σύστημα, όλα αντανακλούν διαφορετικά συμβάντα που διαδραματίζονται στον Κόσμο. Όλες αυτές οι εντυπώσεις μπορούν να παρατηρηθούν στην ηλεκτρομαγνητική σφαίρα του ανθρώπου σαν σε καθρέφτη. Ο άνθρωπος εξελίσσει την ικανότητά του να καταγράφει εντυπώσεις που προέρχονται από τον Κόσμο, καθώς ξεδιπλώνει τη συνειδητότητά του προς την Απειροσύνη κι εξαγνίζει τη φύση του με το πυρ της προσπάθειας. Κάποτε, θα έρθει η στιγμή που ο Κόσμος θ’ ακτινοβολήσει μέσα από τον άνθρωπο και ο άνθρωπος θα πει: « Είμαι ένα με τον Κόσμο και η καρδιά μου είναι η καρδιά του Κόσμου ». Ο άνθρωπος, λοιπόν, είναι Απειροσύνη και ο Κόσμος είναι ένας θαυμάσιος, Μεγάλος Ουράνιος Άνθρωπος! Προσπαθώντας να βρούμε τη θέση μας μέσα στον Κόσμο διατυπώνουμε διάφορα αξιώματα. Ένα απ’ αυτά είναι το ‘‘ΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ ’’. Αξίζει να το γνωρίσουμε: Κατά τον Αριστοτέλη το αξίωμα ήταν μια αναπόδεικτη πρώτη αρχή, από την οποία θα πρέπει να ξεκινούν όλες οι αποδείξιμες επιστήμες. Επιπλέον, κάθε συγκεκριμένη επιστήμη έχει τις δικές της ιδιαίτερες πρώτες αρχές, πάνω στις οποίες στηρίζεται. Σήμερα, με τον όρο ‘‘αξίωμα’’, στα μαθηματικά και στη Φυσική, εννοούμε πολλές φορές μια πρόταση, που αποκτήθηκε μετά από γενίκευση κι αφαίρεση και γι’ αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην προφανής. Στην Αστρονομία και στην Αστροφυσική, πολλοί επιστήμονες αισθάνονται την ανάγκη να συνδέσουν τις παρατηρήσεις τους με τις μεταφυσικές τους ανησυχίες κι έτσι προέκυψε το ‘‘ανθρωπικό αξίωμα’’. Πώς έγινε όμως αυτό; Η προσεκτική μελέτη και παρατήρηση του Σύμπαντος αποκαλύπτει πιθανόν κάποια επιδέξια σκοπιμότητα! Υπάρχει, κατ’ αρχήν, μια σειρά αξιοσημείωτων συμπτώσεων, ως προς τα μεγέθη. Φαίνεται δηλαδή ότι η ανθρώπινη κλίμακα συμπίπτει περίπου με τον γεωμετρικό μέσο όρο της αστρονομικής και της πυρηνικής κλίμακας. Ένα πρωτόνιο, για παράδειγμα, έχει μάζα 2x10-30 gr, ενώ ένα συνηθισμένο αστέρι γύρω στα 2x1034 gr. Ο γεωμετρικός μέσος όρος είναι 6x104 gr, ή 60 kgr,η τυπική συνεπώς μάζα του ανθρώπινου σώματος. Οι γραμμικές, εξάλλου, διαστάσεις του ανθρώπου, που είναι 2m, δεν απέχουν από τον γεωμετρικό μέσο όρο των διαστάσεων του ατομικού πυρήνα, 10 cm,και της απόστασης των αστέρων, 10 cm,δηλ. ένα έτος φωτός. Ο άνθρωπος συνεπώς βρίσκεται στο μέσο της τεράστιας κλίμακας, που συνδέει με κατάλληλο τρόπο τον μικρόκοσμο με τον μεγάκοσμο! Αυτές και άλλες συμπτώσεις, υποδεικνύoυν, ίσως, ότι η ανθρώπινη παρουσία στο Σύμπαν έχει κάποια σημασία, έχει μία σκοπιμότητα. Και βάσει αυτών, διατυπώθηκε το περίφημο “ανθρώπινο αξίωμα”. Η βασική ιδέα - παραδοχή του ανθρωπικού αξιώματος, είναι πως ο αντικειμενικός σκοπός ύπαρξης του Σύμπαντος είναι ν’ απαιτήσει το “γνώθι σ’αυτόν” την αυτογνωσία του. Το Σύμπαν θέλει να καταλάβει τον εαυτό του, ν’ ανακαλύψει τη δομή του και τους φυσικούς νόμους που το κυβερνούν. Και πως το καταφέρνει αυτό; Απλούστατα, δημιουργώντας κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη της ζωής. Η εξέλιξη της ζωής θα καταλήξει στον άνθρωπο, την έξυπνη ζωή, και ένα μικρό ποσοστό αυτής θα εξελιχθεί (!) σε Φυσικούς, που θα προσπαθήσουν να ανακαλύψουν τη δομή και τους νόμους λειτουργίας του Σύμπαντος. Έτσι εκπληρώνεται, λέει το ανθρωπικό αξίωμα, ο σκοπός ( ή ένας από τους σκοπούς, αν θέλουμε να είμαστε μετριόφρονες ) της ύπαρξης του Σύμπαντος. Η ανθρωπική αρχή αλλάζει την οπτική γωνία μας ως προς το Σύμπαν. Δεν είναι ότι στην μακραίωνη εξέλιξή του το Σύμπαν δημιούργησε τυχαία τις κατάλληλες συνθήκες για να υπάρξει ανθρώπινη ζωή, αλλά προετοιμάστηκε κατάλληλα γι’ αυτό τον σκοπό! Να υπάρξουν δηλαδή σ’ αυτόν τον πλανήτη, ίσως και σ’ άλλους, έλλογα όντα, ευφυής ζωή! Ο πανεπιστημιακός καθηγητής Στ. Τραχανάς, που έχει επεξεργαστεί μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του ανθρωπικού αξιώματος, μας λέει : « Όλοι οι φυσικοί νόμοι, χωρίς εξαίρεση, είναι βιολογικά αναγκαίοι. Κανένας τους δεν είναι βιολογικά περιττός. Όλοι επιτελούν μια βιολογική ζωτική λειτουργία ». Μπορεί να συνεχίσει κανείς και πιο πέρα. Η παρουσία του ανθρώπου και ο κόσμος γύρω του ερμηνεύεται με συνέπεια, σαν αποτέλεσμα της κατάλληλης εκλογής των φυσικών νόμων και των φυσικών σταθερών. Το ανθρωπικό αξίωμα είναι ένας τρόπος να ερμηνεύσει γεγονότα, ακόμα και στα αρχικά στάδια του Σύμπαντος, από μια μεταγενέστερη αναμφισβήτητη παρουσία, αυτήν του ανθρώπου ως παρατηρητή! Και δίνει το ανθρωπικό αξίωμα την μεταφυσική αλλά και την επιστημονική ικανοποίηση της διερεύνησης πολλών φαινομένων ή μεγεθών, με αφετηρία αυτό και μόνο το εξαιρετικό γεγονός. Η εύστοχη φράση του Einstein : « το πιο ακατανόητο γεγονός με το Σύμπαν, είναι ότι είναι κατανοητό » , αποκτά έτσι μια άλλη διάσταση. Το Σύμπαν είναι κατανοητό από τη στιγμή που σαν σκοπό του θεωρήσουμε τη δημιουργία σκεπτόμενων όντων. Σύμφωνα με τον J. Wheeler, ο Σύμπαν έπρεπε να δημιουργήσει τον άνθρωπο, για να υπάρξει το ίδιο! Αυτό μπορεί να στηριχθεί στην Κβαντομηχανική, σύμφωνα με την οποία, ένα γεγονός του μικρόκοσμου υπάρχει, μόνο αν παρατηρηθεί. Έτσι και το Σύμπαν. Για να είναι πραγματικό, πρέπει να εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να υπάρξουν οι παρατηρητές του! Ο Wheeler συνεχίζει : « Ο παρατηρητής είναι απαραίτητος για τη δημιουργία του Σύμπαντος, όσο και το Σύμπαν για τη δημιουργία του παρατηρητή ». Επιστημονικά δεχόμαστε την πιθανότητα, αυτό που εμείς εννοούμε σαν Σύμπαν, να είναι απλά μια μικρή γωνία ενός πολύ μεγαλύτερου ‘‘Όλου’’. Μακριά από αυτήν τη γωνία, πιθανόν, να κυριαρχούν άλλοι φυσικοί νόμοι. Η παραδοχή αυτού του αξιώματος από πάρα πολλούς επιστήμονες, έχει σαν αποτέλεσμα την αποδοχή ενός Σύμπαντος που είναι διάσπαρτο με νοήμονα όντα. Ίσως, στα σχετικά με το ανθρωπικό αξίωμα, να διακρίνετε στοιχεία μεταφυσικά, ή και ενδόμυχες ανθρώπινες επιθυμίες. Αποτελεί ένα στοιχείο ηθικής δικαίωσης του ανθρώπου, καθώς τον ανασύρει από την ασημαντότητα και τον τοποθετεί σε περίοπτη θέση. Παύει ο άνθρωπος να είναι το ασήμαντο πλάσμα της Δημιουργίας, το αμαρτωλό, « ο δούλος του Θεού », και γίνεται ο ‘‘συμμέτοχος’’ στη Δημιουργία, ο υιός του Θεού, έστω ο ‘‘άσωτος’’, παίρνοντας τη θέση που του αρμόζει δίπλα στο Δημιουργό, βοηθώντας Τον στην « ακατάπαυστη προσπάθειά Του για να υπάρχει….», γιατί είναι πλασμένος « κατ’ εικόνα Του » και τείνει να γίνει « και καθ’ ομοίωσή Του ».
Η διαφορετική γραμματοσειρά αλλοίωσε τις μαθηματικές σταθερές. Μάζα πρωτονίου: 2 επί 10 στη μειον τριάντα, μάζα αστεριού: 2 επί 10 στην τριακοστή τετάρτη, μάζα ανθρώπου 6 επί 10 στην τετάρτη γραμμάρια. πυρήνας 10 στην μειον δεκατέσσερα,έτος φωτός 10 στην δεκάτη εννάτη εκατοστόμετρα.
Από vis viva Πολύ καλό το σχόλιο σου Δάμων, την αναλογία με την κβαντομηχανική ομολογώ ότι δεν την είχα σκεφτεί. Αναμένω με ενδιαφέρον την επόμενη ανάλυση σου.
3 σχόλια:
[[ δαμ-ων ]]
Η λέξη ΚΟΣΜΟΣ σημαίνει τάξη, αρμονία. Οι Πυθαγόρειοι όρισαν το σύμπαν σαν κόσμο, επειδή το θεωρούσαν ένα αρμονικό σύστημα, που διέπεται από τάξη. Ένας μεγάλος σοφός, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, διατύπωσε τον αναλογικό νόμο των αντιστοιχιών, που λέει: « Όπως επάνω, έτσι και κάτω· όπως κάτω, έτσι κι επάνω ». Ο άνθρωπος, ο μικρόκοσμος, είναι η αντανάκλαση του Κόσμου, του μεγάκοσμου. Στο μεγάλο σχέδιο του σύμπαντος, το ανθρώπινο πεπρωμένο είναι να εκφράσει την παγκόσμια τάξη και αρμονία.
Ο κόσμος βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Γι’ αυτό το Δελφικό « Άνθρωπε, γνώθι σ’ αυτόν » ερμηνευόταν ως: άνθρωπε, γνώρισε τον εαυτό σου και έτσι θα γνωρίσεις όλον τον κόσμο. Ο καθένας μας αποτελεί μια κοσμική μονάδα σε εξέλιξη. Ζούμε σ’ ένα εξελισσόμενο Σύμπαν, με το οποίο έχουμε μια αμφίδρομη σχέση.
Ο άνθρωπος είναι Απειροσύνη. Όταν γνωρίσουμε τον άνθρωπο, θα γνωρίσουμε τον Κόσμο. Ο άνθρωπος δεν είναι απλά ένα αντίγραφο του Κόσμου, αλλά ένας ζωντανός καθρέφτης όλων όσων συμβαίνουν στον Κόσμο. Είναι το πιο ευαίσθητο όργανο που φτιάχτηκε ποτέ στο Σύμπαν, αν κι ο νους του καταγράφει μόνον ένα μικρό μέρος των εντυπώσεων, που προέρχονται από Κοσμικά γεγονότα και αντανακλώνται στον καθρέφτη της αιθερικής, αστρικής και νοητικής μορφής του. Τα άτομα, τα κύτταρα, τα όργανα, οι αδένες, τα αιθερικά κέντρα, το κυκλοφορικό και το νευρικό σύστημα, όλα αντανακλούν διαφορετικά συμβάντα που διαδραματίζονται στον Κόσμο. Όλες αυτές οι εντυπώσεις μπορούν να παρατηρηθούν στην ηλεκτρομαγνητική σφαίρα του ανθρώπου σαν σε καθρέφτη. Ο άνθρωπος εξελίσσει την ικανότητά του να καταγράφει εντυπώσεις που προέρχονται από τον Κόσμο, καθώς ξεδιπλώνει τη συνειδητότητά του προς την Απειροσύνη κι εξαγνίζει τη φύση του με το πυρ της προσπάθειας. Κάποτε, θα έρθει η στιγμή που ο Κόσμος θ’ ακτινοβολήσει μέσα από τον άνθρωπο και ο άνθρωπος θα πει: « Είμαι ένα με τον Κόσμο και η καρδιά μου είναι η καρδιά του Κόσμου ». Ο άνθρωπος, λοιπόν, είναι Απειροσύνη και ο Κόσμος είναι ένας θαυμάσιος, Μεγάλος Ουράνιος Άνθρωπος!
Προσπαθώντας να βρούμε τη θέση μας μέσα στον Κόσμο διατυπώνουμε διάφορα αξιώματα. Ένα απ’ αυτά είναι το ‘‘ΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ ’’. Αξίζει να το γνωρίσουμε:
Κατά τον Αριστοτέλη το αξίωμα ήταν μια αναπόδεικτη πρώτη αρχή, από την οποία θα πρέπει να ξεκινούν όλες οι αποδείξιμες επιστήμες. Επιπλέον, κάθε συγκεκριμένη επιστήμη έχει τις δικές της ιδιαίτερες πρώτες αρχές, πάνω στις οποίες στηρίζεται.
Σήμερα, με τον όρο ‘‘αξίωμα’’, στα μαθηματικά και στη Φυσική, εννοούμε πολλές φορές μια πρόταση, που αποκτήθηκε μετά από γενίκευση κι αφαίρεση και γι’ αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην προφανής.
Στην Αστρονομία και στην Αστροφυσική, πολλοί επιστήμονες αισθάνονται την ανάγκη να συνδέσουν τις παρατηρήσεις τους με τις μεταφυσικές τους ανησυχίες κι έτσι προέκυψε το ‘‘ανθρωπικό αξίωμα’’. Πώς έγινε όμως αυτό;
Η προσεκτική μελέτη και παρατήρηση του Σύμπαντος αποκαλύπτει πιθανόν κάποια επιδέξια σκοπιμότητα! Υπάρχει, κατ’ αρχήν, μια σειρά αξιοσημείωτων συμπτώσεων, ως προς τα μεγέθη. Φαίνεται δηλαδή ότι η ανθρώπινη κλίμακα συμπίπτει περίπου με τον γεωμετρικό μέσο όρο της αστρονομικής και της πυρηνικής κλίμακας. Ένα πρωτόνιο, για παράδειγμα, έχει μάζα 2x10-30 gr, ενώ ένα συνηθισμένο αστέρι γύρω στα 2x1034 gr. Ο γεωμετρικός μέσος όρος είναι 6x104 gr, ή 60 kgr,η τυπική συνεπώς μάζα του ανθρώπινου σώματος. Οι γραμμικές, εξάλλου, διαστάσεις του ανθρώπου, που είναι 2m, δεν απέχουν από τον γεωμετρικό μέσο όρο των διαστάσεων του ατομικού πυρήνα, 10 cm,και της απόστασης των αστέρων, 10 cm,δηλ. ένα έτος φωτός. Ο άνθρωπος συνεπώς βρίσκεται στο μέσο της τεράστιας κλίμακας, που συνδέει με κατάλληλο τρόπο τον μικρόκοσμο με τον μεγάκοσμο!
Αυτές και άλλες συμπτώσεις, υποδεικνύoυν, ίσως, ότι η ανθρώπινη παρουσία στο Σύμπαν έχει κάποια σημασία, έχει μία σκοπιμότητα. Και βάσει αυτών, διατυπώθηκε το περίφημο “ανθρώπινο αξίωμα”. Η βασική ιδέα - παραδοχή του ανθρωπικού αξιώματος, είναι πως ο αντικειμενικός σκοπός ύπαρξης του Σύμπαντος είναι ν’ απαιτήσει το “γνώθι σ’αυτόν” την αυτογνωσία του. Το Σύμπαν θέλει να καταλάβει τον εαυτό του, ν’ ανακαλύψει τη δομή του και τους φυσικούς νόμους που το κυβερνούν. Και πως το καταφέρνει αυτό; Απλούστατα, δημιουργώντας κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη της ζωής. Η εξέλιξη της ζωής θα καταλήξει στον άνθρωπο, την έξυπνη ζωή, και ένα μικρό ποσοστό αυτής θα εξελιχθεί (!) σε Φυσικούς, που θα προσπαθήσουν να ανακαλύψουν τη δομή και τους νόμους λειτουργίας του Σύμπαντος.
Έτσι εκπληρώνεται, λέει το ανθρωπικό αξίωμα, ο σκοπός ( ή ένας από τους σκοπούς, αν θέλουμε να είμαστε μετριόφρονες ) της ύπαρξης του Σύμπαντος.
Η ανθρωπική αρχή αλλάζει την οπτική γωνία μας ως προς το Σύμπαν. Δεν είναι ότι στην μακραίωνη εξέλιξή του το Σύμπαν δημιούργησε τυχαία τις κατάλληλες συνθήκες για να υπάρξει ανθρώπινη ζωή, αλλά προετοιμάστηκε κατάλληλα γι’ αυτό τον σκοπό! Να υπάρξουν δηλαδή σ’ αυτόν τον πλανήτη, ίσως και σ’ άλλους, έλλογα όντα, ευφυής ζωή!
Ο πανεπιστημιακός καθηγητής Στ. Τραχανάς, που έχει επεξεργαστεί μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του ανθρωπικού αξιώματος, μας λέει : « Όλοι οι φυσικοί νόμοι, χωρίς εξαίρεση, είναι βιολογικά αναγκαίοι. Κανένας τους δεν είναι βιολογικά περιττός. Όλοι επιτελούν μια βιολογική ζωτική λειτουργία ».
Μπορεί να συνεχίσει κανείς και πιο πέρα. Η παρουσία του ανθρώπου και ο κόσμος γύρω του ερμηνεύεται με συνέπεια, σαν αποτέλεσμα της κατάλληλης εκλογής των φυσικών νόμων και των φυσικών σταθερών. Το ανθρωπικό αξίωμα είναι ένας τρόπος να ερμηνεύσει γεγονότα, ακόμα και στα αρχικά στάδια του Σύμπαντος, από μια μεταγενέστερη αναμφισβήτητη παρουσία, αυτήν του ανθρώπου ως παρατηρητή!
Και δίνει το ανθρωπικό αξίωμα την μεταφυσική αλλά και την επιστημονική ικανοποίηση της διερεύνησης πολλών φαινομένων ή μεγεθών, με αφετηρία αυτό και μόνο το εξαιρετικό γεγονός. Η εύστοχη φράση του Einstein : « το πιο ακατανόητο γεγονός με το Σύμπαν, είναι ότι είναι κατανοητό » , αποκτά έτσι μια άλλη διάσταση. Το Σύμπαν είναι κατανοητό από τη στιγμή που σαν σκοπό του θεωρήσουμε τη δημιουργία σκεπτόμενων όντων.
Σύμφωνα με τον J. Wheeler, ο Σύμπαν έπρεπε να δημιουργήσει τον άνθρωπο, για να υπάρξει το ίδιο! Αυτό μπορεί να στηριχθεί στην Κβαντομηχανική, σύμφωνα με την οποία, ένα γεγονός του μικρόκοσμου υπάρχει, μόνο αν παρατηρηθεί. Έτσι και το Σύμπαν. Για να είναι πραγματικό, πρέπει να εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να υπάρξουν οι παρατηρητές του!
Ο Wheeler συνεχίζει : « Ο παρατηρητής είναι απαραίτητος για τη δημιουργία του Σύμπαντος, όσο και το Σύμπαν για τη δημιουργία του παρατηρητή ».
Επιστημονικά δεχόμαστε την πιθανότητα, αυτό που εμείς εννοούμε σαν Σύμπαν, να είναι απλά μια μικρή γωνία ενός πολύ μεγαλύτερου ‘‘Όλου’’. Μακριά από αυτήν τη γωνία, πιθανόν, να κυριαρχούν άλλοι φυσικοί νόμοι. Η παραδοχή αυτού του αξιώματος από πάρα πολλούς επιστήμονες, έχει σαν αποτέλεσμα την αποδοχή ενός Σύμπαντος που είναι διάσπαρτο με νοήμονα όντα.
Ίσως, στα σχετικά με το ανθρωπικό αξίωμα, να διακρίνετε στοιχεία μεταφυσικά, ή και ενδόμυχες ανθρώπινες επιθυμίες. Αποτελεί ένα στοιχείο ηθικής δικαίωσης του ανθρώπου, καθώς τον ανασύρει από την ασημαντότητα και τον τοποθετεί σε περίοπτη θέση. Παύει ο άνθρωπος να είναι το ασήμαντο πλάσμα της Δημιουργίας, το αμαρτωλό, « ο δούλος του Θεού », και γίνεται ο ‘‘συμμέτοχος’’ στη Δημιουργία, ο υιός του Θεού, έστω ο ‘‘άσωτος’’, παίρνοντας τη θέση που του αρμόζει δίπλα στο Δημιουργό, βοηθώντας Τον στην « ακατάπαυστη προσπάθειά Του για να υπάρχει….», γιατί είναι πλασμένος « κατ’ εικόνα Του » και τείνει να γίνει « και καθ’ ομοίωσή Του ».
[[ δαμ-ων ]]
Η διαφορετική γραμματοσειρά αλλοίωσε τις μαθηματικές σταθερές. Μάζα πρωτονίου: 2 επί 10 στη μειον τριάντα, μάζα αστεριού: 2 επί 10 στην τριακοστή τετάρτη, μάζα ανθρώπου 6 επί 10 στην τετάρτη γραμμάρια. πυρήνας 10 στην μειον δεκατέσσερα,έτος φωτός 10 στην δεκάτη εννάτη εκατοστόμετρα.
Από vis viva
Πολύ καλό το σχόλιο σου Δάμων, την αναλογία με την κβαντομηχανική ομολογώ ότι δεν την είχα σκεφτεί. Αναμένω με ενδιαφέρον την επόμενη ανάλυση σου.
Δημοσίευση σχολίου