{Από τάδε έφη: «SFIGGA»}
Το πνεύμα των Χριστουγέννων προστάζει αγάπη προς τους συνανθρώπους, την οικογένεια και τους φίλους μας. Η ατμόσφαιρα που επικρατεί κατά τη διάρκεια των γιορτών χαρούμενη, όλοι και όλες μοιάζουν να έχουν «ξεχάσει» τα προβλήματά τους για λίγο και ανταλλάσσουν ευχές, χαμόγελα και αγκαλιές με κάθε ευκαιρία.
Μπαίνοντας για στο Χριστουγεννιάτικο πνεύμα, συνειρμικά πάμε στην «Καταβασία» της πρώτης ωδής του Κανόνος των Χριστουγέννων του Αγίου Κοσμά του Μελωδού που ψάλετε και θυμόμαστε:
«Χριστός γεννάται, δοξάσατε Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε Χριστός επί γής υψώθητε, Άσατε τω Κυρίω πάσα η γή, Και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί ότι δεδόξασται…»
Η γιορτή των Χριστουγέννων, η μεγάλη αυτή ημέρα της Χριστιανοσύνης, είναι μέρα γαλήνης και χαράς. Για να νιώσουμε την αξία της, για να τη χαρούμε «αισθαντικά», είναι ανάγκη να «γυρίσουμε» και να μεταφερθούμε στα παιδικά μας χρόνια, στα χρόνια των μανάδων μας και των παππούδων μας, όπου οι άνθρωποι εκείνοι, ήταν οι κυρίαρχες μορφές μέσα στο σπίτι. Τότε που παιδιά εμείς τραγουδούσαμε αμέριμνα και αθώα τα κάλαντα τα Χριστουγεννιάτικα και τα Πρωτοχρονιάτικα, ψέλναμε τα εκκλησιαστικά τροπάρια και «κοιτάζαμε τον ουρανό» μήπως ανακαλύψουμε το «αστέρι των μάγων»…
Θυμόμαστε τα χρόνια εκείνα οι μητέρες μας, που σαν «ιέρειες» διακονούσαν και ετοίμαζαν το σπίτι για τη μεγάλη της χριστιανοσύνης γιορτή. Ακούραστες όλη την μέρα, καθάριζαν το σπίτι, έστρωναν τις κάμαρες, ζύμωναν ψωμιά, τσουρέκια και ετοίμαζαν τα ρούχα των παιδιών. Τριγύρω στο τζάκι ακούγαμε τις απλές ιστορίες τους και τα παραμύθια…
Βλέπαμε στις εκκλησιές του χωριού στην Αγία Τριάδα και τον Άγιο Αθανάσιο, όλους τους κατοίκους, άναβαν τις λαμπάδες τους, ασπάζονταν τις εικόνες, ακτινοβολούσαν από «πίστη και ανθρωπιά». Και καθώς έλαμπε η κάθε εκκλησιά και φωτίζονταν οι εικόνες από το πλήθος των κεριών, των καντηλιών, των πολυελαίων, καθώς μοσχομύριζε ο χώρος της από το άρωμα του λιβανιού, όλα γινόταν ελπίδα, χαρά και δύναμη…
Οι αείμνηστοι ιερείς, στα ΒΑΓΙΑ ο Παπα-Λεωνίδας και στο ΚΑΖΝΕΣΙ ο παπα-Πανούσης έδιναν τον θρησκευτικό και τελετουργικό τόνο πλαισιωμένοι από τους ψαλτάδες… Η άδολη πίστη έφερνε το «χριστεπώνυμο πλήθος» σε «μυστική επαφή με το Θεό», τους ενδυνάμωνε όλους ώστε να αντέχουν σε τις περιπέτειες και δοκιμασίες της πολύ σκληρής καθημερινής ζωής τους. Σκιρτούσε η ψυχή από τη μελωδία των Χριστουγεννιάτικων ύμνων και σεμνοί και ταπεινοί γύριζαν στα σπίτια τους ξαλαφρωμένοι από τις σωματικές και τις ψυχικές κοπώσεις, «αποτοξινωμένοι» από τα πάθη και τις αθλιότητες της ζωής. Ο Χριστός ξαναγεννιόταν πάντα και παρέμενε στις καρδιές...
«Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος» έλεγαν οι αρχαίοι, φράση που, περνώντας από την πατερική παράδοση, επαναλαμβάνεται ως σήμερα, κυρίως στις ημέρες των Χριστουγέννων, που αποτελούν το αναπαυτικότερο «πανδοχείο» του έτους. Κορυφαία εορτή του χριστιανικού κόσμου, λαμπρυνόμενη από τον αισιόδοξο συμβολισμό της Γεννήσεως, τα Χριστούγεννα, με την ατμόσφαιρά τους και τα συναισθήματα που αυτή υποβάλλει, γέμισαν κλασικές σελίδες της λογοτεχνίας, ανάμεσα στις οποίες και ελληνικές. Μια τρέχουσα, λαϊκή «θρησκειολογία» θέλει τα Χριστούγεννα να είναι εορτή προσφιλής περισσότερο στο δυτικό Χριστιανισμό, ενώ το Πάσχα στον ανατολικό. Αν στη θρησκευτική συμπεριφορά των ανθρώπων αποτυπώνονται τέτοιες μετρήσιμες διαφορές, για τη χριστιανική παράδοση πάντως, ανατολική και δυτική, υπάρχει μόνο η ενότητα της θείας οικονομίας. Μέσα σε αυτήν την ενότητα, η κατά σάρκα γέννηση του Χριστού αποτελεί την απαρχή του απολυτρωτικού έργου του και η εορτή με την οποία την τιμούμε είναι αληθινά «μητρόπολις πασών των εορτών» (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος). H Ενσάρκωση του Χριστού ορίζει την κατεξοχήν αγεφύρωτη διαφορά της χριστιανικής θρησκείας από την ιουδαϊκή και εν γένει την ιδιαιτερότητα, το μυστήριο και το «σκάνδαλο» του Χριστιανισμού. Ο ένας και μόνος Θεός, ο Δημιουργός του κόσμου «επί της γης ώφθη και εν τοις ανθρώποις συνανεστράφη (Βαρούχ 3,38)», γεννήθηκε και έζησε στη σκόνη και στη λάσπη της Παλαιστίνης, άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους...
Στους δύσκολους σημερινούς καιρούς που ζούμε και πέρα από τις ατομικές μας πνευματικές ή φιλοσοφικές αναζητήσεις και τις θρησκειολογικές παραδοχές, πρέπει να χαιρόμαστε ειλικρινά όταν οι άνθρωποι τις μέρες αυτές νιώθουν ευχάριστα συναισθήματα, όπως αγάπη, γαλήνη αλλά και ελπίδα, διαισθανόμενοι ότι μπορούμε όλοι μας να γίνουμε καλύτεροι.
Να χαιρόμαστε όταν βλέπουμε τις μικρότερες γενιές να τηρούν τα ήθη και τις παραδόσεις μας τις περιόδους των εορτών, και ειδικά των Χριστουγέννων, λέγοντας τα κάλαντα, ίσως όμως «στεναχωριόμαστε», όταν βλέπουμε πως με τα λεφτά που έχουν μαζέψει αγοράζουν ηλεκτρονικές και λοιπές παιχνιδομηχανές, με αποτέλεσμα να κλείνονται περισσότερο στον εαυτό τους και να «απομονώνονται»…
Το πολυτιμότερο όμως δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα αυτές τις γιορτινές μέρες δεν κοστολογείτε σε € αλλά ίσως σε μερικά «λεπτά»…. «Λεπτά της ώρας»... Αφιερώνοντας λίγο από το χρόνο στα παιδιά, φτιάχνοντας τους μια χειροτεχνία, στους γονείς με μια «απροειδοποίητη» επίσκεψη για καφεδάκι και κουβεντούλα, στο συγγενή που έχει μείνει μόνος με μια «πρόσκληση» στο γιορτινό τραπέζι, στο «γνωστό–άγνωστο» γείτονα με μια ζεστή καλημέρα…
Το άστρο των Χριστουγέννων φωτίζει τη ζωή και τη ψυχή όλων των ανθρώπων τις Άγιες αυτές ημέρες. Η ελπίδα γεμίζει τις ψυχές…
Μήπως πρέπει όλοι μας να έχουμε τη δύναμη να αναδείξουμε τα συναισθήματα και τις προθέσεις μας, ισχυροποιώντας τα «θέλω» από τα «πρέπει»;
Αλλοίμονο σ΄ εκείνους, που οι «φοβίες» και οι «ευθύνες» τους αναγκάζουν να αναδιπλώνονται και να οπισθοδρομούν, χάνοντας τον προσανατολισμό τους και τη γοητεία της πορείας του «ταξιδιού» της ζωής…
Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, ούτε τα άσχημα ούτε τα ωραία, απλά, για να βρεθεί ο δρόμος, χρειάζεται πολύς χρόνος και μεγάλος κόπος…
«Με το Χριστό και τη Γέννησή του, τίποτα δεν είναι ξένο και ακατάληπτο για τον άνθρωπο της μετάνοιας και της εξομολόγησης, των δακρύων, της προσευχής και της εγκράτειας. Ο Θεός προσφέρεται και αποκαλύπτεται σε κάθε τίμιο και ειλικρινή εργάτη της πίστης και της αγάπης. Διαχρονικό και βροντερό παράδειγμα η ψηλάφηση του Θωμά. Αντίθετα, δεν αποκαλύπτεται στον ορθολογιστή, στην αναιδή απαίτηση και το δαιμονικό θράσος.
Ο Θεός δεν αποκάλυψε το Μυστήριο της σάρκωσής του ούτε στους Γραμματείς, ούτε στους Φαρισαίους. Αντίθετα αποκαλύφθηκε στους άδολους και καθαρούς ποιμένες και στους Μάγους, οι οποίοι με κόπους και ταλαιπωρίες τον αναζητούσαν…»
Και δυστυχώς οι μέρες μας βρίθουν από «Γραμματείς» και «Φαρισαίους» ανά τον κόσμο, που «εσκοτισμένοι και πεπλανημένοι» ασχημονούν με θράσος και υποκρισία και το έργο τους: πόλεμοι, περιβαλλοντικές καταστροφές, κοινωνικές αδικίες, προβλήματα οικονομικά και ανέχεια, παραμένοντας πνευματικά και ψυχικά «παρασάγγας» μακριά, από το «ευφραίνεσθε δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τα όρη, Χριστού γεννηθέντος...»
Και κάνοντας μια ευχή σαν κατακλείδα:
«Να περάσουμε όλοι αξέχαστα Χριστούγεννα…»
Και εκφράζοντας μια ενδόμυχη επιθυμία:
«Να χαρούμε τις γιορτές όπως τα παιδιά…»
Και προτείνοντας μια φιλική συμβουλή:
«Να μη σταματήσουμε να ονειρευόμαστε ποτέ…»
Χρόνια πολλά και δημιουργικά!
Μπαίνοντας για στο Χριστουγεννιάτικο πνεύμα, συνειρμικά πάμε στην «Καταβασία» της πρώτης ωδής του Κανόνος των Χριστουγέννων του Αγίου Κοσμά του Μελωδού που ψάλετε και θυμόμαστε:
«Χριστός γεννάται, δοξάσατε Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε Χριστός επί γής υψώθητε, Άσατε τω Κυρίω πάσα η γή, Και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί ότι δεδόξασται…»
Η γιορτή των Χριστουγέννων, η μεγάλη αυτή ημέρα της Χριστιανοσύνης, είναι μέρα γαλήνης και χαράς. Για να νιώσουμε την αξία της, για να τη χαρούμε «αισθαντικά», είναι ανάγκη να «γυρίσουμε» και να μεταφερθούμε στα παιδικά μας χρόνια, στα χρόνια των μανάδων μας και των παππούδων μας, όπου οι άνθρωποι εκείνοι, ήταν οι κυρίαρχες μορφές μέσα στο σπίτι. Τότε που παιδιά εμείς τραγουδούσαμε αμέριμνα και αθώα τα κάλαντα τα Χριστουγεννιάτικα και τα Πρωτοχρονιάτικα, ψέλναμε τα εκκλησιαστικά τροπάρια και «κοιτάζαμε τον ουρανό» μήπως ανακαλύψουμε το «αστέρι των μάγων»…
Θυμόμαστε τα χρόνια εκείνα οι μητέρες μας, που σαν «ιέρειες» διακονούσαν και ετοίμαζαν το σπίτι για τη μεγάλη της χριστιανοσύνης γιορτή. Ακούραστες όλη την μέρα, καθάριζαν το σπίτι, έστρωναν τις κάμαρες, ζύμωναν ψωμιά, τσουρέκια και ετοίμαζαν τα ρούχα των παιδιών. Τριγύρω στο τζάκι ακούγαμε τις απλές ιστορίες τους και τα παραμύθια…
Βλέπαμε στις εκκλησιές του χωριού στην Αγία Τριάδα και τον Άγιο Αθανάσιο, όλους τους κατοίκους, άναβαν τις λαμπάδες τους, ασπάζονταν τις εικόνες, ακτινοβολούσαν από «πίστη και ανθρωπιά». Και καθώς έλαμπε η κάθε εκκλησιά και φωτίζονταν οι εικόνες από το πλήθος των κεριών, των καντηλιών, των πολυελαίων, καθώς μοσχομύριζε ο χώρος της από το άρωμα του λιβανιού, όλα γινόταν ελπίδα, χαρά και δύναμη…
Οι αείμνηστοι ιερείς, στα ΒΑΓΙΑ ο Παπα-Λεωνίδας και στο ΚΑΖΝΕΣΙ ο παπα-Πανούσης έδιναν τον θρησκευτικό και τελετουργικό τόνο πλαισιωμένοι από τους ψαλτάδες… Η άδολη πίστη έφερνε το «χριστεπώνυμο πλήθος» σε «μυστική επαφή με το Θεό», τους ενδυνάμωνε όλους ώστε να αντέχουν σε τις περιπέτειες και δοκιμασίες της πολύ σκληρής καθημερινής ζωής τους. Σκιρτούσε η ψυχή από τη μελωδία των Χριστουγεννιάτικων ύμνων και σεμνοί και ταπεινοί γύριζαν στα σπίτια τους ξαλαφρωμένοι από τις σωματικές και τις ψυχικές κοπώσεις, «αποτοξινωμένοι» από τα πάθη και τις αθλιότητες της ζωής. Ο Χριστός ξαναγεννιόταν πάντα και παρέμενε στις καρδιές...
«Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος» έλεγαν οι αρχαίοι, φράση που, περνώντας από την πατερική παράδοση, επαναλαμβάνεται ως σήμερα, κυρίως στις ημέρες των Χριστουγέννων, που αποτελούν το αναπαυτικότερο «πανδοχείο» του έτους. Κορυφαία εορτή του χριστιανικού κόσμου, λαμπρυνόμενη από τον αισιόδοξο συμβολισμό της Γεννήσεως, τα Χριστούγεννα, με την ατμόσφαιρά τους και τα συναισθήματα που αυτή υποβάλλει, γέμισαν κλασικές σελίδες της λογοτεχνίας, ανάμεσα στις οποίες και ελληνικές. Μια τρέχουσα, λαϊκή «θρησκειολογία» θέλει τα Χριστούγεννα να είναι εορτή προσφιλής περισσότερο στο δυτικό Χριστιανισμό, ενώ το Πάσχα στον ανατολικό. Αν στη θρησκευτική συμπεριφορά των ανθρώπων αποτυπώνονται τέτοιες μετρήσιμες διαφορές, για τη χριστιανική παράδοση πάντως, ανατολική και δυτική, υπάρχει μόνο η ενότητα της θείας οικονομίας. Μέσα σε αυτήν την ενότητα, η κατά σάρκα γέννηση του Χριστού αποτελεί την απαρχή του απολυτρωτικού έργου του και η εορτή με την οποία την τιμούμε είναι αληθινά «μητρόπολις πασών των εορτών» (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος). H Ενσάρκωση του Χριστού ορίζει την κατεξοχήν αγεφύρωτη διαφορά της χριστιανικής θρησκείας από την ιουδαϊκή και εν γένει την ιδιαιτερότητα, το μυστήριο και το «σκάνδαλο» του Χριστιανισμού. Ο ένας και μόνος Θεός, ο Δημιουργός του κόσμου «επί της γης ώφθη και εν τοις ανθρώποις συνανεστράφη (Βαρούχ 3,38)», γεννήθηκε και έζησε στη σκόνη και στη λάσπη της Παλαιστίνης, άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους...
Στους δύσκολους σημερινούς καιρούς που ζούμε και πέρα από τις ατομικές μας πνευματικές ή φιλοσοφικές αναζητήσεις και τις θρησκειολογικές παραδοχές, πρέπει να χαιρόμαστε ειλικρινά όταν οι άνθρωποι τις μέρες αυτές νιώθουν ευχάριστα συναισθήματα, όπως αγάπη, γαλήνη αλλά και ελπίδα, διαισθανόμενοι ότι μπορούμε όλοι μας να γίνουμε καλύτεροι.
Να χαιρόμαστε όταν βλέπουμε τις μικρότερες γενιές να τηρούν τα ήθη και τις παραδόσεις μας τις περιόδους των εορτών, και ειδικά των Χριστουγέννων, λέγοντας τα κάλαντα, ίσως όμως «στεναχωριόμαστε», όταν βλέπουμε πως με τα λεφτά που έχουν μαζέψει αγοράζουν ηλεκτρονικές και λοιπές παιχνιδομηχανές, με αποτέλεσμα να κλείνονται περισσότερο στον εαυτό τους και να «απομονώνονται»…
Το πολυτιμότερο όμως δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα αυτές τις γιορτινές μέρες δεν κοστολογείτε σε € αλλά ίσως σε μερικά «λεπτά»…. «Λεπτά της ώρας»... Αφιερώνοντας λίγο από το χρόνο στα παιδιά, φτιάχνοντας τους μια χειροτεχνία, στους γονείς με μια «απροειδοποίητη» επίσκεψη για καφεδάκι και κουβεντούλα, στο συγγενή που έχει μείνει μόνος με μια «πρόσκληση» στο γιορτινό τραπέζι, στο «γνωστό–άγνωστο» γείτονα με μια ζεστή καλημέρα…
Το άστρο των Χριστουγέννων φωτίζει τη ζωή και τη ψυχή όλων των ανθρώπων τις Άγιες αυτές ημέρες. Η ελπίδα γεμίζει τις ψυχές…
Μήπως πρέπει όλοι μας να έχουμε τη δύναμη να αναδείξουμε τα συναισθήματα και τις προθέσεις μας, ισχυροποιώντας τα «θέλω» από τα «πρέπει»;
Αλλοίμονο σ΄ εκείνους, που οι «φοβίες» και οι «ευθύνες» τους αναγκάζουν να αναδιπλώνονται και να οπισθοδρομούν, χάνοντας τον προσανατολισμό τους και τη γοητεία της πορείας του «ταξιδιού» της ζωής…
Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, ούτε τα άσχημα ούτε τα ωραία, απλά, για να βρεθεί ο δρόμος, χρειάζεται πολύς χρόνος και μεγάλος κόπος…
«Με το Χριστό και τη Γέννησή του, τίποτα δεν είναι ξένο και ακατάληπτο για τον άνθρωπο της μετάνοιας και της εξομολόγησης, των δακρύων, της προσευχής και της εγκράτειας. Ο Θεός προσφέρεται και αποκαλύπτεται σε κάθε τίμιο και ειλικρινή εργάτη της πίστης και της αγάπης. Διαχρονικό και βροντερό παράδειγμα η ψηλάφηση του Θωμά. Αντίθετα, δεν αποκαλύπτεται στον ορθολογιστή, στην αναιδή απαίτηση και το δαιμονικό θράσος.
Ο Θεός δεν αποκάλυψε το Μυστήριο της σάρκωσής του ούτε στους Γραμματείς, ούτε στους Φαρισαίους. Αντίθετα αποκαλύφθηκε στους άδολους και καθαρούς ποιμένες και στους Μάγους, οι οποίοι με κόπους και ταλαιπωρίες τον αναζητούσαν…»
Και δυστυχώς οι μέρες μας βρίθουν από «Γραμματείς» και «Φαρισαίους» ανά τον κόσμο, που «εσκοτισμένοι και πεπλανημένοι» ασχημονούν με θράσος και υποκρισία και το έργο τους: πόλεμοι, περιβαλλοντικές καταστροφές, κοινωνικές αδικίες, προβλήματα οικονομικά και ανέχεια, παραμένοντας πνευματικά και ψυχικά «παρασάγγας» μακριά, από το «ευφραίνεσθε δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τα όρη, Χριστού γεννηθέντος...»
Και κάνοντας μια ευχή σαν κατακλείδα:
«Να περάσουμε όλοι αξέχαστα Χριστούγεννα…»
Και εκφράζοντας μια ενδόμυχη επιθυμία:
«Να χαρούμε τις γιορτές όπως τα παιδιά…»
Και προτείνοντας μια φιλική συμβουλή:
«Να μη σταματήσουμε να ονειρευόμαστε ποτέ…»
Χρόνια πολλά και δημιουργικά!
2 σχόλια:
[[Ο Λόγος του Θεού λέγει: “Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς, και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού, και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ, και επί την βασιλείαν αυτού, διά να διατάξη αυτήν, και να στερεώση αυτήν, εν κρίσει και δικαιοσύνη, από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Κυρίου των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο”. Ησαΐας θ:6-7
Ο Χριστός εδόθη από τον Πατέρα Θεό για τον άνθρωπο, για να μπορέσει ο άνθρωπος να απολαύσει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του Υιού του Θεού, ώστε να είναι ευτυχισμένος και να απολαμβάνει ζωή αιώνιο. Η χαρά που μπορεί ο άνθρωπος να απολαμβάνει με το Χριστό δεν είναι πρόσκαιρη, ώστε να περιορίζεται μόνο στις ημέρες της γέννησης του Ιησού Χριστού, αλλά είναι χαρά αιώνια, διότι ο Χριστός ήλθε εις τον κόσμο αυτό και έκαμε κάτι πολύ θαυμαστό και μεγάλο για τον άνθρωπο. Τον λύτρωσε, τον έσωσε από τα δεσμά του σκότους και της αμαρτίας, τον ελευθέρωσε από το θάνατο και την καταστροφή.
Ο Ιησούς Χριστός με τη γέννησή Του στη φάτνη της Βηθλεέμ, φανερώνει ότι είναι έτοιμος να γεννηθεί και πάλι μέσα σε κάθε καρδιά ανθρώπου όσο αμαρτωλός και αν είναι ο άνθρωπος, αρκεί να μετανοήσει και να εκζητήσει το Χριστό Σωτήρα του και Λυτρωτή του.
Ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός έλεγε: “Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής, όστις έρχεται προς εμέ, δεν θέλει πεινάσει και όστις πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει διψήσει πώποτε. Πλην σας είπον, ότι και με είδετε και δεν πιστεύετε. Παν ό,τι μοι δίδει ο Πατήρ, προς εμέ θέλει ελθεί, και τον ερχόμενον προς εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω, διότι κατέβην εκ του ουρανού, ουχί διά να κάμω το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με”. Ιωάννης στ:35-38
Ο Θεός φανερώνει λοιπόν τη μεγάλη Του αγάπη για τον άνθρωπο στέλνοντας τον Υιό Του το μονογενή να γεννηθεί στον κόσμο αυτό από την παρθένο Μαρία, να κηρύξει μετάνοια και επιστροφή εις τον Θεό και τελικά να δώσει τον εαυτό Του θυσία στο σταυρό του Γολγοθά, να χύσει το αίμα Του για την ανθρώπινη αμαρτία, ώστε κάθε άνθρωπος να δικαιούται τη σωτηρία δια του Ιησού Χριστού. Δια τούτο και ο Λόγος του Θεού λέγει: “Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία, διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν”. Πράξεις δ:12
Ως εκ τούτου, εμείς δε θα πρέπει να αρκεσθούμε στα μελομακάρονα και στους κουραμπιέδες, ούτε στο πώς θα ψωνίσουμε τα δώρα μας και με ποιο τρόπο θα δαπανήσουμε το δώρο των Χριστουγέννων. Όλα αυτά βεβαίως καλά είναι, όμως δεν έχουν καμία αξία, εάν δεν εννοήσουμε και καταλάβουμε το τι σημαίνει η γέννηση του Χριστού για τον ίδιο τον άνθρωπο και το μέλλον του. Δια τούτο, επειδή τα περιθώρια έχουν στενέψει και ήδη έχουμε φθάσει στην αρχή της τρίτης χιλιετηρίδας, θα πρέπει να σοβαρευτούμε και να δώσουμε την καρδιά μας στο Χριστό, ώστε να μην εορτάζουμε μόνο τη γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ κάθε χρόνο, αλλά κάθε μέρα να εορτάζουμε τη γέννηση του Χριστού στην καρδιά μας. ]]
Αγαπητή μου ΣΦΙΓΓΑ, έχυσες βάλσαμο στην ταραγμένη μας καρδιά. Μας πήγες πίσω στα παιδικά μας χρόνια, τα αγνά κι ανέμελα. Μας θύμισες πως γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα, φτωχικά μεν από καλούδια και δώρα, αλλά πλούσια από αγάπη και οικογενειακή θαλπωρή.
Δεν έχει σημασία αν ο Χριστός γεννήθηκε 4 χρόνια πριν ή 6 χρόνια μετά, από τότε που ο καλόγερος όρισε. Αν γεννήθηκε με άμωμη σύλληψη ή όπως όλοι εμείς. Αν είναι ιστορικό πρόσωπο με όλα όσα αναφέρονται γύρω από αυτόν πραγματικά γεγονότα ή στα πραγματικά αναμίχθηκαν και μυθικά στοιχεία. Σημασία έχει ο βαθύς πνευματικός συμβολισμός που συμπυκνώνεται σ' Αυτόν και το μήνυμα που πέρασε στην ανθρωπότητα: " Θεοί εστέ, υιοί υψίστου πάντες"!!!
Σου εύχομαι καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα.
Αγαπητή Σφίγγα, ο λόγος σου "σέρνει δροσιές και μόσχους, ανάκουστους κιλαϊδισμούς και λιποθυμισμένους".Φέρνει στο νου μας θύμησες μια άλλης εποχής ξεχασμένες, σαν το κιτρινισμένο γράμμα του εφηβικού έρωτα. Ταξίδι, πίσω, στα χρόνια της αθωότητας με οδηγό ένα παιδί. Ύμνος και μαζί τραγούδι στην ομορφιά της ζωής.
"Φωνές μουσικές ", χρονιάρες μέρες, μίλησαν στην καρδιά μας για να μας θυμίσουν ότι σημασία έχει να παραμένουμε παιδιά.
ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ.
Δημοσίευση σχολίου