[[ δαμ-ων ]]( 3o Μέρος )
Στο μεταξύ, με θεία επέμβαση, η προχωρημένης ηλικίας Σάρρα απόχτησε παιδί, τον Ισαάκ, το νόμιμο γιο του Αβραάμ. Έτσι, τώρα δεν είχαν ανάγκη τον νόθο Ισμαήλ. Θέλετε να δούμε και την καλοσύνη του ζεύγους Αβραάμ- Σάρρας; Ας συνεχίσουμε την ανάγνωσή μας:
[[ Μια μέρα η Σάρρα είδε το γιο που γέννησε στον Αβραάμ η Άγαρ, η Αιγύπτια, να παίζει με τον Ισαάκ. Και είπε στον Αβραάμ: « Διώξε αυτή τη δούλα και το παιδί της, γιατί το παιδί αυτηνής δεν πρέπει να κληρονομήσει μαζί με το γιο μου, τον Ισαάκ ». Τα λόγια αυτά για το γιο του δεν άρεσαν καθόλου στον Αβραάμ. Αλλά ο Θεός του είπε: « Μη λυπάσαι για το παιδί και τη δούλη σου. Κάνε ό,τι σου λέει η Σάρρα, γιατί από τον Ισαάκ θ’ αποκτήσεις τους απογόνους σου. Αλλά και από το γιο της δούλης θα κάνω ένα λαό• γιος σου είναι κι εκείνος ».
Την άλλη μέρα σηκώθηκε ο Αβραάμ, πήρε ψωμί κι ένα ασκί νερό και τα έδωσε στην Άγαρ. Έβαλε στους ώμους της το παιδί και την έδιωξε. Εκείνη έφυγε και περιπλανιόταν στην έρημο της Βέερ- Σεβά. Όταν το νερό από το ασκί τελείωσε, έριξε το παιδί κάτω από ένα θάμνο κι εκείνη πήγε και κάθισε αντίκρυ σε απόσταση βολής τόξου, γιατί δεν μπορούσε να βλέπει το παιδί της να πεθαίνει. Καθόταν, λοιπόν, εκεί και έκλαιγε με γοερές κραυγές. Ο Θεός όμως άκουσε τις φωνές του παιδιού, κι ένας άγγλος Θεού φώναξε στην Άγαρ από τον ουρανό και της είπε: « Τι σου συμβαίνει Άγαρ; Μη φοβάσαι! Ο Θεός άκουσε το παιδί σου που φωνάζει πέρα ’κει. Σήκω, πάρε το παιδί και κράτησέ το στην αγκαλιά σου, γιατί απ’ αυτό θα κάνω ένα μεγάλο λαό ». Τότε ο Θεός της άνοιξε τα μάτια και είδε ένα πηγάδι με νερό. Πήγε και γέμισε το ασκί της νερό, και έδωσε στο παιδί να πιει… ]] ( Γένεσις, κα’ 9-19)
Όσο δεν είχαν παιδί, η Σάρρα δεχόταν τον Ισμαήλ σαν γιο του Αβραάμ. Εξάλλου δική της ιδέα ήταν να έρθει σε σαρκική επαφή ο άντρας με τη δούλη της. Όταν όμως γεννήθηκε ο Ισαάκ, τι το ήθελε το νόθο; Η σκληρή γυναίκα καθημερινά ζάλιζε τον άντρα της να διώξει τη δούλα, σαν να ήταν σκύλα και το παιδί της κουτάβι, που δεν το χρειαζόταν το αφεντικό της. Κι αυτός, αντί να σπλαχνιστεί τον καρπό που έσπειρε, και να την πείσει για το αποτρόπαιο της σκέψης και των λόγων της, πάλι δείλιασε. Ώσπου και πάλι χρειάστηκε ο “από μηχανής Θεός” να βάλει το χέρι του για να ησυχάσει από την γκρίνια και τη μουρμούρα. O Θεός τους πήρε το μέρος της Σάρρας, λες και η Σάρρα ήταν παιδί του δίκαιου Θεού, ενώ η Άγαρ ήταν παιδί ενός κατώτερου θεού! Και τα λόγια τα παχιά, πως είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο Θεό της αγάπης, που είναι σεβάσμιοι ιερωμένοι; Δηλαδή “το ένα παιδί, ( Ισαάκ ) καλό παιδί, και το άλλο ( Ισμαήλ ), γ..ώ τη μάνα του” όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας; Έτσι ο Αβραάμ έδιωξε τη δούλη και μαζί της το γιο του. Πατέρας να σου πετύχει… και να τον έχεις για παράδειγμα! Ευχαριστούμε, άγιοι πατέρες, αλλά δεν τον χρειαζόμαστε.
Όταν η Σάρρα πέθανε, ο Αβραάμ, αν και γέρος, ένιωθε το αίμα του να βράζει. Για να παρηγορηθεί από το θάνατο της Σάρρας, αντί να το ρίξει σε προσευχές και ν’ αφιερωθεί στο Θεό και σε λατρευτικές πράξεις, , το ’ριξε στις γυναίκες, γιατί ο ποδόγυρος τον συγκινούσε περισσότερο. Πολλές παλλακίδες πέρασαν από το κρεβάτι του κι έσπειρε πολλά “μούλικα”, όπως μας πληροφορεί η συνέχεια της ανάγνωσής μας:
[[ Ο Αβραάμ πήρε κι άλλη γυναίκα, που ονομαζόταν Χεττούρα. Αυτή του γέννησε το Ζιμράν, τον Ιοξάν, το Μαδά, το Μαδιάν, τον Ισβάκ και το Σουάχ…Ο Αβραάμ μεταβίβασε όλη του την περιουσία στον Ισαάκ. Στα παιδιά των παλλακίδων του έδωσε δώρα και τα έστειλε, ενώ ακόμα ζούσε, μακριά από τον Ισαάκ το γιο του, στη χώρα της Ανατολής.]] ( Γένεσις, κε’ 1-6)
Αυτά πληροφορούμαστε από την ανάγνωση της Π.Διαθήκης, που είναι άγνωστα στους περισσότερους Χριστιανούς, γιατί αν και μας λένε πως αποτελεί το ιερό μας βιβλίο, δεν την έχουμε μελετήσει! Η μυθολογία των Εβραίων μας εμφανίζεται σαν ιερό βιβλίο. Μπορούν να έχουν δόσεις αλήθειας οι δήθεν διάλογοι του Θεού με τον Αβραάμ και του άλλους; Είναι δυνατόν να δεχτούμε έναν Θεό που μεροληπτεί για παιδιά του, που μας αυτοπαρουσιάζονται σαν τα εκλεκτά, αν και έχουν αμφίβολη ηθική υπόσταση;
Οδυσσέας και Πηνελόπη
Σε αντίθεση προς την εβραϊκή μυθολογία, η δική μας μυθολογία, η Ελληνική, έχει πάμπολλα παραδείγματα τιμής και ήθους να δώσει. Στο ζεύγος Αβραάμ- Σάρρας έχουμε να αντιπαραθέσουμε το ζεύγος Οδυσσέας- Πηνελόπη. Η μοίρα το ’θελε το βασιλικό ζευγάρι της Ιθάκης ν’ αποχωριστεί για είκοσι χρόνια. Όμως η πιστή βασίλισσα δεν μόλυνε τη συζυγική κλίνη κι ο ρήγας άντρας της στο κέντρο του μυαλού του είχε της επιστροφής τη μέρα, που θα ’σμιγε και πάλι με την αγαπημένη του γυναίκα. Αιτία του μακρόχρονου αποχωρισμού ήταν μια άλλη γυναίκα, η ωραιότερη σ΄ όλη τη γη, η κόρη του Δία και της Λήδας, η Ελένη.
Η παράδοση, όπως μας τη μεταφέρει ο Ευριπίδης, μας λέει ότι ο βασιλιάς των θεών και των ανθρώπων, ο βροντορίχτης Δίας, μεταμορφωμένος σε κύκνο, δήθεν καταδιωκόταν από έναν αϊτό, στον οποίο είχε μεταμορφωθεί ο συνεργός του Ερμής, και βρήκε καταφύγιο στην αγκαλιά της ανύποπτης Λήδας. Έτσι βρήκε την ευκαιρία να ενωθεί μαζί της στις όχθες του Ευρώτα. Η θεογονιμοποιμένη Λήδα αντί για βρέφος γέννησε ένα μεγάλο αυγό, από το οποίο βγήκε στον κόσμο η Ελένη (*1). Από πολύ μικρή έγινε ξακουστή σ’ όλον τον κόσμο για την ομορφιά της. Μέχρι και ο βασιλιάς της Αθήνας, ο ξακουστός ήρωας Θησέας, την λαχτάρησε, και γι’ αυτό την άρπαξε από το ιερό της Αρτέμιδας Ορθίας, με τη βοήθεια του φίλου του Πειρίθου. Τότε ήταν η Ελένη μόλις δώδεκα χρονών, ίσως και δέκα. Μα, τα αδέλφια της, οι Διόσκουροι Κάστορας και Πολυδεύκης την πήραν πίσω. Ο άντρας την μητέρας της, ο Λακεδαιμόνιος Τυνδάρεος, μετά απ’ αυτήν την περιπέτεια θέλησε να την παντρέψει. Ήρθαν πλήθος υποψήφιοι μνηστήρες, θέλοντας τη θεόμορφη κόρη για γυναίκα τους. Όμως αυτός διάλεξε τον Μενέλαο, αδελφό του άλλου γαμπρού του Αγαμέμνονα, που είχε πάρει την άλλη κόρη του, την Κλυταιμήστρα, την οποία είχε αποχτήσει από τη Λήδα. Ο πολυμήχανος Οδυσσέας τον συμβούλεψε, πριν την εκλογή του γαμπρού, να βάλει τους υποψήφιους μνηστήρες να ορκιστούν, πως αν κάποιος επιχειρούσε με τη βία να στερήσει την Ελένη απ’ αυτόν, που έμελλε να γίνει άντρα της, να τον βοηθήσουν να την πάρει πίσω. Έτσι όταν ο Πάρης ( ή Αλέξανδρος ) (*2) από την Τροία εκμεταλλεύτηκε την φιλοξενία του Μενέλαου, που στο μεταξύ είχε αναλάβει το θρόνο της Σπάρτης, κατά την αναχώρησή του για λίγο στην Κρήτη, κι άρπαξε την Ελένη, θησαυρούς και δούλους, ο όρκος των μνηστήρων τους έκανε να πάρουν μέρος στην εκστρατεία κατά της Τροίας. Οι Έλληνες θεώρησαν προσβολή την αρπαγή της γυναίκας και με πολυάριθμο στρατό και πλοία ταξίδεψαν στα παράλια της Μ. Ασίας κάνοντας τον δεκαετή πόλεμο για λόγους τιμής (*3). Βλέπετε πως η νοοτροπία των προγόνων μας ήταν εντελώς διαφορετική από τη νοοτροπία αυτών, που η εκκλησία θέλει να μας επιβάλλει σαν “προπάτορες”! Οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν πολέμους τιμής, θυσιάζοντας τη ζωή τους, και δεν εξέδιδαν τις γυναίκες τους από δειλία και για να περάσουν καλά. Μέρες πολλές αρμένιζαν για τόπους μακρινούς όπου πολλοί θ’ άφηναν τα κόκαλά τους, γιατί θίχτηκε το φιλότιμό τους. Κι έγιναν πράγματα θαυμαστά, τα οποία ο θείος Όμηρος μας εξιστορεί στο διαχρονικό του έπος “Ιλιάδα”.
----------------------------------------------------------------------------------
(*1) Για τη γέννηση της Ελένης υπάρχουν διάφορες παραλλαγές. Όταν η Λήδα ενώθηκε ερωτικά με το Δία, την ίδια νύχτα ενώθηκε και με τον άντρα της Τυνδάρεο. Η Λήδα γέννησε δύο αυγά. Από το πρώτο βγήκαν ο Πολυδεύκης και η Ελένη, που ήταν από τον Δία, κι από το δεύτερο ο Κάστορας και η Κλυταιμήστρα, που ήταν παιδιά του Τυνδάρεου. Τα παιδιά ανατράφηκαν χωρίς διάκριση από τον Τυνδάρεο, ο οποίος όλα τα θεωρούσε δικά του. Από τα αγόρια ο Πολυδεύκης ήταν αθάνατος, ενώ ο Κάστορας θνητός. Για τον μύθο των αγοριών θα αναφερθούμε αργότερα σε άλλη αντιπαραβολή.
(*2) Την απαγωγή της ωραίας Ελένης την προκάλεσαν οι θεοί. Στον γάμο του θνητού Πηλέα με τη Νηρηίδα Θέτιδα, που έγινε στο Πήλιο, διασκέδασαν μαζί οι θεοί με τους ανθρώπους. Μόνο την Έριδα δεν είχαν καλέσει. Αυτή θυμωμένη πήγε στο γλέντι κι έριξε ένα τραγανό κι ευωδιαστό μήλο, με την προτροπή να δοθεί στην ομορφότερη. Όλες τις καλεσμένες τρεις θεές ζήτησαν να το πάρουν, η Ήρα, η Αθηνά και η Αφροδίτη, προβάλλοντας τον εαυτό τους σαν την ωραιότερη. Ο Δίας για να μη τις κακοκαρδίσει με την εκλογή του, πρόσταξε τον Ερμή να τις οδηγήσει στον Πάρη, τον γιο του Πρίαμου, του βασιλιά της Τροίας, για να κρίνει την αξιότερη να πάρει το πρωτείο. Μπροστά στο βασιλόπουλο η καθεμιά θεά εκθείασε τις αρετές της και τις ευεργεσίες που θα έχει ο νέος αν δώσει σ΄ αυτήν το μήλο. Η Ήρα υποσχέθηκε να τον κάνει κυρίαρχο σ’ όλη την Ασία, η Αθηνά να τον κάνει δυνατό πολεμιστή και η Αφροδίτη να του δώσει την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου, την ξακουστή Ελένη. Ο Πάρης προτίμησε το δώρο της Αφροδίτης, δυσαρεστώντας τις άλλες δύο. Έτσι η θεά της ομορφιάς, η Κύπριδα, οδήγησε τον Πάρη στην απαγωγή. Αυτή τον καθοδήγησε να ναυπηγήσει μερικά καράβια κι όταν έφτασε ο νέος στη Σπάρτη έκανε την καρδιά της Ελένης να σκιρτήσει για το ωραίο βασιλόπουλο. Η Αφροδίτη έκανε τις περιστάσεις που οδήγησαν στο σμίξιμο της Ελένης με τον Πάρη και στη συνέχεια στην απαγωγή.
(*3). Υπάρχει, όμως, και η παραλλαγή του μύθου της Ελένης, που μας λέει πως η Ελένη δεν απάτησε τον άντρα της κι ούτε πήγε στην Τροία. Ο Πάρης δεν άρπαξε την Ελένη, αλλά ομοίωμά της, πλασμένο από σύννεφο από την Ήρα, που ήθελε να πάρει εκδίκηση για την εκλογή του Πάρη, ο οποίος την αγνόησε κι έδωσε το μήλο στην Αφροδίτη. Ο Ερμής είχε πάρει την πραγματική Ελένη από την Σπάρτη και την οδήγησε στον Πρωτέα, που ήταν βασιλιάς στην Αίγυπτο, με την εντολή να τη φυλάξει αμόλυντη μέχρι να φτάσει ο άντρας της Μενέλαος αναζητώντας της, όταν έφτανε το πλήρωμα του χρόνου. Γιατί ήταν από τους θεούς καθορισμένο να γίνει τρομερός πόλεμος, μ’ αφορμή την απαγωγή της, ώστε ν΄ αλαφρώσει η Γη από το μεγάλο πλήθος των ανθρώπων.
Όταν πέθανε ο Πρωτέας, θέλησε ο γιος του Θεοκλύμενος, που τον διαδέχτηκε στο θρόνο, να κάνει την Ελένη δική του. Αυτή αναγκάστηκε να καταφύγει στον τάφο του Πρωτέα για να βρει άσυλο. Ένας ταξιδευτής από την Ελλάδα, την πληροφόρησε για το τέλος του Τρωϊκού πόλεμου και την άλωση της Τροίας, και πως, αν κι είχαν περάσει επτά χρόνια από τότε, ο Μενέλαος δεν είχε ακόμα επιστρέψει στην πατρίδα κι όλοι τον θεωρούσαν νεκρό. Έτσι η Ελένη, πιστή στη μνήμη του, πήρε την απόφαση να τον ακολουθήσει στο μαύρο σκοτάδι του Άδη. Τότε η κόρη του Πρωτέα, η μάντισσα Θεονόη, την πληροφορεί πως ζει ο Μενέλαος και μάχεται με τα κύματα παραδέρνοντας σε ξένες χώρες. Μετά από πολλά βάσανα ο βασιλιάς της Σπάρτης φτάνει στην Αίγυπτο, μεταφέροντας το είδωλο της Ελένης, που το νόμιζε σαν πραγματική γυναίκα του, όπου συναντάει την πραγματική Ελένη, νομίζοντας πως έχει μπροστά το φάντασμά της! Αυτή προσπαθεί να τον πείσει πως είναι η πραγματική, οπότε φτάνει κάποιος από τους ναύτες του και τον πληροφορεί πως το ομοίωμα εξανεμίστηκε. Έτσι έσμιξαν ξανά το ζευγάρι κι αναχώρησε για την Σπάρτη.
{ Αυτή η παραλλαγή είναι ένα από τα αγαπημένα μου θέματα και θα την εξετάσουμε όταν τελειώσουμε με τους “άγιους προπάτορές μας” (;) }
(…Συνεχίζεται…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου