Από τη στιγμή που η προδοσία, ο παραλογισμός και ο ακραίος εθνικισμός παρέδωσαν τη μισή Κύπρο στον Τούρκο, και από την ώρα, που στη βάση των τραγικών δεδομένων, η αποδοχή της διζωνικής ομοσπονδίας κατέστη "αδήριτη ανάγκη" για την ελληνοκυπριακή πλευρά, ήταν φανερό ότι η λύση του Κυπριακού δεν θα ήταν "καθαρή". Θα ήταν ένας οδυνηρός συμβιβασμός, με αμφιλεγόμενη διάρκεια, εκτός και αν εξασφαλίζονταν κάποια στοιχειώδη εχέγγυα επιβίωσης του κυπριακού Ελληνισμού.
Εδώ έγκειτο η "μαγκιά" των εκάστοτε ηγετών μας. Μέσα στο πλαίσιο του οδυνηρού συμβιβασμού, να εξασφάλιζαν κάποιες βασικές προϋποθέσεις, που θα επέτρεπαν στον κυπριακό Ελληνισμό να ζήσει με ασφάλεια στη γη του, χωρίς να αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο κατάρρευσης της λύσης και ολοκληρωτικού αφανισμού.
Έχει, συνεπώς, δίκαιο ο Πρόεδρος Χριστόφιας, που δηλώνει ότι δεν μπορεί να υπάρξουν καθαρές λύσεις στο Κυπριακό, αλλά παράλληλα θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τι το "μη καθαρό" θα περιλαμβάνει αυτή η λύση.
Καθαρή λύση ασφαλώς δεν είναι η διζωνική ομοσπονδία, εάν όμως σε αυτήν προστεθεί και η κατακρεούργηση βασικών αρχών, όπως η ελευθερία εγκατάστασης, διακίνησης και περιουσίας, αν σε αυτές προστεθούν και η συνέχιση των τουρκικών εγγυήσεων και η παραμονή εποίκων, τότε αυτή η μη καθαρή λύση μετατρέπεται σε βέβαιη αγχόνη για τον κυπριακό λαό.
Εάν αυτές οι καθαρές προϋποθέσεις επιβίωσης του κυπριακού Ελληνισμού δεν επιτευχθούν, τότε η όποια άλλη "μη καθαρή" λύση του Κυπριακού δεν θα είναι λύση, αλλά αυτοκτονία εντός τακτού χρονικού διαστήματος. Διότι η λύση δεν θα λειτουργήσει, το κράτος θα διαλυθεί και ο κυπριακός Ελληνισμός θα βρεθεί εκτεθειμένος και απροστάτευτος στο στόμα του τουρκικού λύκου.
Αυτές τις προϋποθέσεις επιβίωσης του κυπριακού Ελληνισμού και την επίτευξη μιας, έστω και μη καθαρής, αλλά ολιγότερον "ακάθαρτης" λύσης, είχαν χρέος να διασφαλίσουν στο λαό οι ηγέτες του, περιλαμβανομένου και του κ. Χριστόφια. Και είναι γεγονός ότι κληρονόμησαν ένα εφιαλτικό '74 με μια σειρά τετελεσμένων γεγονότων, αλλά την ίδια στιγμή κληρονόμησαν και μια σειρά θετικών εξελίξεων, όπως η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα οποία έπρεπε να αξιοποιήσουν.
Δυστυχώς, απέτυχαν. Και επικαλούμενοι συνεχώς το '74, δεν έδειξαν ούτε θάρρος, ούτε διορατικότητα, ούτε σχεδίασαν σωστή στρατηγική και διαχείριση, ούτε αξιοποίησαν θετικές εξελίξεις στο Κυπριακό. Με αποτέλεσμα, σήμερα, να μιλούν για μη καθαρές λύσεις.
Αλλά μη καθαρές λύσεις, χωρίς τα στοιχεία που προαναφέραμε, δεν αποτελούν καν οδυνηρό συμβιβασμό. Δεν προσφέρουν ούτε λειτουργική, ούτε βιώσιμη λύση. Προσφέρουν μόνο στον κυπριακό λαό, το χάπι αυτοκτονίας του.
Και δεν μπορεί, εν ονόματι ενός υποτιθέμενου μακροχρόνιου θανάτου, που προσφέρει η συνέχιση της σημερινής κατάστασης, να αποδεχθούμε να αυτοκτονήσουμε. Δεν αυτοκτονεί ένας, επειδή κάποιοι τού υποβάλλουν ότι σε κάποια στιγμή πιθανόν να τον δολοφονήσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου