Με τη γνώση «διαχείρισης κρίσεων χρέους»(;), που εν τω μεταξύ όλοι οι Έλληνες, λίγο ως πολύ, έχουμε αποκτήσει από τους πρώτους μήνες του 2010, βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον, να προσπαθούσαμε να κάνουμε ένα νοερό ταξίδι προς τα πίσω. Προς την περίοδο, λόγου χάρη, αμέσως μετά τη δημιουργία του «Μικτού (από ΕΕ, ΕκΤ & ΔΝΤ) Μηχανισμού Διάσωσης» της χώρας μας, και την αρχή εφαρμογής των ρυθμίσεων του υπογραφέντος Μνημονίου, με την επίβλεψη της «χιλιοτραγουδισμένης» Τρόϊκας.
Θα θυμάστε ασφαλώς, και όλες εκείνες τις (να το πω κομψά) ...συζητήσεις, -κιτς εκδοχή του θρηνητικού ωιμέ!, στην πραγματικότητα-, περί του ποίου ακριβώς μεγέθους συμφορά αποτελεί -λέει- για το Έθνος μας, (!)η συμμετοχή του ΔΝΤ, σε οτιδήποτε μας αφορά! Ακόμα και στην περίπτωση (γιατί εγώ τουλάχιστο δεν είδα επ' αυτού δημόσιες τοποθετήσεις αυτοκριτικής και ανασκευών) που το πνεύμα του ΔΝΤ, αποδείχτηκε εν τέλει -στη δική μας περίπτωση τουλάχιστο-, πολύ πιο πιστό σε λογικές νεο-κεϋνσιανές, μακριά από την σύγχρονη φιλελεύθερη δογματική ορθοδοξία αγορών & κυβερνήσεων! Στην οποία, αν και πολλαπλά διαψευσμένη & πανταχόθεν βαλλόμενη, (ακόμα και στο χώρο καταγωγής & προνομιακής εφαρμογής της, στις ΗΠΑ δηλαδή), δείχνει τον τελευταίο καιρό να ορκίζεται ανεξήγητα η ευρωπαϊκή ελίτ, πολιτική & οικονομική! Ένα πνεύμα, εν τέλει, περισσότερο προσαρμοσμένο στην ανάγκη μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας σαν τη δική μας, να διατηρήσει ανοικτές κάποιες διόδους αναπνοής από την υφεσιακή ασφυξία που θα προκαλούσε η αυστηρότητα των περιοριστικών πολιτικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου