Ρωμαίικο Πάσχα

[[ δαμ- ων ]]

Πάει κι αυτή η Πασχαλιά. Πέρασε. Ακόμη ένα Πάσχα είναι παρελθόν. Αυτό που μας απόμεινε είναι η κούραση των ημερών και η αύξηση των επιπέδων χοληστερίνης και τριγλυκεριδίων. Και για όσους πάσχουν από σάκχαρο, ανέβασμα του σάκχαρου. Με δυο λόγια καταπόνηση του οργανισμού μας. Όσο για τον θρησκευτικό χαρακτήρα της γιορτής, ας μην το κουβεντιάσουμε. Εκκλησία τη Μ. Παρασκευή για λίγο, να πάρουμε μέρος στο μεγάλο πανηγύρι της περιφοράς και μια μικρή περαντζάδα στην Ανάσταση, να πάρουμε το Άγιο Φως, ν’ ακούσουμε μια φορά, άντε δυο το πολύ, το «Χριστός Ανέστη» και στις 12. 05΄το αργότερο 12.10΄ στροφή για το σπίτι. 12.15 η εκκλησία είχε αδειάσει από το χριστεπώνυμο καλοντυμένο πλήθος. Μάταια οι ιερείς προσπαθούσαν να μας πείσουν να παραμείνουμε στην εορταστική λειτουργία, που θα φρόντιζαν να τελειώσει έγκαιρα για να μην χάσουμε το εορταστικό τραπέζι. Εμείς φροντίσαμε να την κάνουμε με ελαφριά πηδηματάκια, γιατί στο σπίτι μας περίμεναν οι γαρδούμπες, η μαγειρίτσα, το κοκορέτσι, το ψητό αρνάκι, και όσα καλούδια θα στόλιζαν το γιορτινό τραπέζι της Ανάστασης. Εξάλλου την Κυριακή έπρεπε να σηκωθούμε πρωί να ανάψουμε φωτιά στο μπάρμπεκιου ή στη ψησταριά για να ψήσουμε τον οβελία. Έτσι προστάζει, ντε, το έθιμο! Και εμείς είμαστε παραδοσιακοί άνθρωποι, τηρούμε τις παραδόσεις μας. Τις παραδόσεις που έχουν σχέση με την ευαρέστηση του στομαχιού. Μια ευαρέστηση που για τους περισσότερους συνοδεύεται με τακτική επίσκεψη στην τουαλέτα, γιατί όλα αυτά που τρώμε το βράδυ της Ανάστασης μας κόβουν… και μας δίνουν εισιτήριο «ελευθέρας» για το ανακουφιστήριο…

Η συνέχεια >>> VAGIAblog