Από Ανώνυμο
Ο Ερυσίχθονας ήταν βασιλιάς στην Θεσσαλία κι είχε αποκτήσει μια μεγάλη φήμη την εποχή της βασιλείας του. Η φήμη του όμως δεν είχε να κάνει ούτε με ηρωϊκά κατορθώματα, ούτε για την καλή διαφέντευση του λαού του, ούτε για την καλοσύνη του. Είχε να κάνει με την σκληρότητα του, τον οξύθυμο χαρακτήρα του και την πλεονεξία του.
Θέλοντας να χτίσει ένα πολύ μεγαλόπρεπο παλάτι που θα το θαύμαζαν όσοι θα το έβλεπαν αποφάσισε να κόψει ξύλα από ένα δάσος κοντά στο παλάτι που είχε ως τότε. Την εποχή εκείνη πιστευόταν πως μέσα σε κάθε δέντρο ζούσε κι από μια νύμφη του δάσους που λεγόταν Δρυάς. Όσο καιρό ζούσε το δέντρο ζούσε κι η νύμφη που κατοικούσε μέσα σ' αυτό. Τις Δρυάδες προστάτευε η θεά Δήμητρα, η θεά της γεωργίας, και για αυτό το λόγο όλοι οι άνθρωποι έκοβαν ξύλα μόνο όταν τους ήταν απαραίτητα. Παρόλα αυτά ο Ερυσίχθονας άρχισε να κόβει αλόγιστα τα δέντρα του δάσους και πολλά δέντρα έπεφταν κάτω από αυτόν τον ίδιο και τους δούλους του.
Θέλοντας να χτίσει ένα πολύ μεγαλόπρεπο παλάτι που θα το θαύμαζαν όσοι θα το έβλεπαν αποφάσισε να κόψει ξύλα από ένα δάσος κοντά στο παλάτι που είχε ως τότε. Την εποχή εκείνη πιστευόταν πως μέσα σε κάθε δέντρο ζούσε κι από μια νύμφη του δάσους που λεγόταν Δρυάς. Όσο καιρό ζούσε το δέντρο ζούσε κι η νύμφη που κατοικούσε μέσα σ' αυτό. Τις Δρυάδες προστάτευε η θεά Δήμητρα, η θεά της γεωργίας, και για αυτό το λόγο όλοι οι άνθρωποι έκοβαν ξύλα μόνο όταν τους ήταν απαραίτητα. Παρόλα αυτά ο Ερυσίχθονας άρχισε να κόβει αλόγιστα τα δέντρα του δάσους και πολλά δέντρα έπεφταν κάτω από αυτόν τον ίδιο και τους δούλους του.
Κάποια στιγμή βρέθηκε μπροστά στο μεγαλύτερο και γηραιότερο δέντρο του δάσους και σήκωσε το τσεκούρι του για να το πελεκήσει και να το ρίξει κάτω. Οι άνδρες που τον συνόδευαν, έχοντας δει την κατάχρηση που έκανε εξαιτίας της πλεονεξίας του, προσπάθησαν να τον μεταπείσουν με γλυκά λόγια και του είπαν πως φοβόντουσαν μήπως ξεσπούσε πάνω του η οργή της Δήμητρας. Μα ο Ερυσίχθονας όχι μόνο δεν υπολόγισε τις παραινέσεις των ανδρών του αλλά και καταφέρθηκε με σκληρά λόγια τόσο για το δέντρο, τις Δρυάδες αλλά και για την θεά της γεωργίας. Σαν έπεσε κάτω το μεγάλο δέντρο οι υπόλοιπες Δρυάδες πήγαν κλαίγοντας στη θεά και της είπαν για την άσχημη συμπεριφορά του Ερυσίχθονα, για την κατάχρηση των δέντρων που έκανε αλλά και για τα σκληρά λόγια που ξεστόμισε για την ίδια την θεά. Η Δήμητρα εξοργίστηκε τόσο πολύ που αποφάσισε να του επιβάλλει ένα ατελείωτο μαρτύριο για να παραδειγματίσει τόσο εκείνον όσο κι όσους δεν θα της έδειχναν τον πρέποντα σεβασμό. Πήγε και βρήκε την θεά Πείνα και την πρόσταξε να υποβάλλει τον άτυχο βασιλιά στο μαρτύριο της.
Η Πείνα ήταν μια θεά άσχημη, γερασμένη, κίτρινη στην όψη και πολύ αδύνατη ενώ ζούσε απομονωμένη από όλους τους ανθρώπους ακόμα και τους Θεούς. Η Πείνα λοιπόν υπάκουσε αμέσως στην προσταγή της Δήμητρας και γρήγορα πήγε και βρήκε τον Ερυσίχθονα την ώρα που κοιμόταν. Αφού έσκυψε επάνω του φύσηξε μέσα στο στόμα του την αθάνατη πνοή της κι έτσι έκανε τον βασιλιά της Θεσσαλίας να πεινάει συνεχώς. Νιώθοντας το μαρτύριο της ατελείωτης πείνας να τον βασανίζει επέβαλε στον εαυτό του τον πιο βασανιστικό, επώδυνο και ταπεινωτικό θάνατο. Έφαγε τις ίδιες του τις σάρκες έως ότου πέθανε. «Η υπεράσπιση του ανθρώπου εναντίον του εαυτού του: ιδού το πρόβλημα. Ο κύριος κίνδυνος για τον άνθρωπο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Καμιά φυσική καταστροφή δεν ισοφαρίζει τις καταστροφές και τις σφαγές που δημιούργησε ο άνθρωπος εναντίον του ανθρώπου» Καστοριάδης
Ωραίος ο μύθος φίλε Ανώνυμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμως,η Δημοτική μας Αρχή δεν πείθεται με τέτοια εφυήματα.
Εκείνοι Αγρόν ηγόραζον.
Απο την πόλιν έρχομαι και απ την κορφή καν΄έλα.
Εχουν πρότυπο τον Σπύρο Καλογήρου
στην ομώνυμη ταινία.
Φάνηκαν άλλωστε οι ευαισθησίες τους
πο την χθεσινή μή παρουσία στο Πανβοιωτικό Συλαλλητήριο.
ΜΗΝ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ -ΝΑ ΦΑΓΩΘΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ-. ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΤΙ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΟ,ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΛΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΟΣΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΑΣ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ ΚΑΚΟ ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ "ΝΑ ΘΕΡΙΣΕΙ ΘΥΕΛΛΕΣ" ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς οι άπληστοι και ανόητοι σημερινοί Ερισύχθονες εκτός από αυτόχειρες(εξέλιξη μάλλον θετική) γίνονται και δολοφόνοι πολλών ανθρώπων μεταξύ των οποίων είναι και πολλά παιδιά, και καλά αυτοί που "τρώνε το καρβέλι" αλλά γι'αυτούς που "τρώνε τα ψίχουλα" τι να πει κανείς...
ΑπάντησηΔιαγραφή[Τάδε έφη "φαντασιόπληκτη Δον Κιχώτης"]
Υ.Γ. Ευχαριστώ το δημιουργό του Blog, γιατί εισακούστηκε η πρόταση μου και με την ευκαιρία κάνω έκκληση να ΣΕΒΑΣΤΟΥΜΕ αυτό το ελεύθερο βήμα που μας προσέφερε και να εκφράζουμε τις απόψεις μας αξιοπρέπως.
Πιστεύω ότι πρόθεση του ανώνυμου ″ένα μύθο θα σας πω...″ είναι να αναδείξει τη συμβολή της ελληνικής μυθολογίας και της διδακτικής της στη διαμόρφωση οικολογικής συνείδησης. Δεν είναι επομένως ευφυολόγημα ούτε κινδυνολογία η παράθεση του παραπάνω μύθου, γιατί πρωταρχική προσφορά των μύθων είναι η βιωματική ανθρωπομορφική πρόσληψη των στοιχείων και των δυνάμεων της φύσης, η συναισθηματική κατανόησή τους και μέσω αυτής η κατανόηση του ανθρώπινου περιβάλλοντος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν η διαμόρφωση οικολογικής συνείδησης είναι το ζητούμενο σήμερα ,η ελληνική μυθολογία ως μορφωτικό αγαθό έχει πολλά να προσφέρει προς αυτή την κατεύθυνση. Ο μύθος του Θεσσαλού Ερυσίχθονα, ο Τυφών που κατακεραυνώνεται από το Δία, ο μύθος της Πανδώρας, η Πίτυς που την γκρέμισε ο Βορέας , η ιστορία του Φαέθοντα, η περιπέτεια του Οδυσσέα και των συντρόφων του στο νησί του Ήλιου και πλήθος άλλων μυθολογικών αφηγήσεων με το προβαλλόμενο μήνυμά τους, έρχονται να υπενθυμίσουν στον "τεχνολογικό άνθρωπο" του 21ου αιώνα, σ’ αυτόν το ″γίγαντα με μυαλό νάνου″ ,την ανθρωπολογική ουσία των πραγμάτων και να υπογραμμίσουν ότι το δέσιμο με τη φύση είναι στοιχείο της ίδιας της ουσίας του ανθρώπου.
Υπενθυμίζουν ακόμα, σ’ όσους το ξεχνούν, ότι η υπέρβαση του ανθρώπινου μέτρου συνιστά, κατά τους αρχαίους Έλληνες, το αδίκημα της ΥΒΡΕΩΣ και απαιτεί από τους ΘΕΟΥΣ-ΜΑΝΑ/ΓΑΙΑ-ΦΥΣΗ την τιμωρία των ενόχων για την ασέβεια απέναντί τους.
Η υπέρβαση του μέτρου είναι η διαχωριστική γραμμή που δεν επιτρέπεται να διαβούν οι άνθρωποι, αλλιώς θα καταστραφούν. Η άγνοια και η αδυναμία προσδιορισμού των κινδύνων που συνεπάγεται η υπέρβαση, σύμφυτη με την ουσία των ανθρώπων είναι ταυτόχρονα και η τραγική τους μοίρα.
Στο τέλος της διαδρομής τους περιμένει η Νέμεσις, η τιμωρία, ακριβής στο ραντεβού της και πάντα ακριβοδίκαιη για να επιφέρει την κάθαρση. Kαι ο από μηχανής θεός, όσο κι αν ελπίζουν, δε θα εμφανιστεί για να τους σώσει.
Αφού μας μέναν παξιμάδια/τι κακοκεφαλιά/να φάμε στην ακρογιαλιά/του Ήλιου τ’ αργά γελάδια./Πεινούσαμε στης γης την πλάτη/σα φάγαμε καλά/πέσαμε εδώ στα χαμηλά/ανίδεοι και χορτάτοι.(Γ. Σεφέρης)
ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΙΣΤΟΠΛΟΟΕ ΕΛΕΙΨΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΕΙΑΣΟΥ ΙΣΤΟΠΛΟΟΕ ΜΕ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΣΟΥ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πραγματικά εντυπωσιακή η παράθεση και η αφήγηση του μύθου του Ερυσίχθονα,και, κυρίως πολύ επίκαιρος και σημειολογικός και ως μύθος και ως "διδαχή".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τη γλαφυρότητα δε που μας διήγήθηκε το μύθο ο "ΑΝΩΝΥΜΟΣ" έγινε ακόμη πιο περιγραφικός και έρχεται και συνδέεται με τις δικές μας ζοφερές μέρες των ΒΑΓΊΩΝ...
Γιατί;
Κατά το Λατίνο ποιητή Οβίδιο, ο Ερυσίχθονας θέλησε, προκειμένου να ανοικοδομήσει το μεγαλόπρεπο παλάτι, ιδού η πλήρης "ομοιότητα" με τους σύγχρονους καταπατητές και ασελγούντες κατά συρροή στο περιβάλλον, αψήφισε τη Θεά, τις νύμφες Δρυάδες και τις Αμαδρυάδες που ζούσαν στα δέντρα.
Όταν οι άνδρες του αρνήθηκαν να κόψουν την αρχαιότερη και μεγαλύτερη δρύ, κατά τον Καλλίμαχο, άρπαξε ο ίδιος τον πέλεκυ και, παρά την κύκνεια κραυγή της νύμφης του δέντρου, που τον προειδοποιούσε για την επερχόμενη σκληρή τιμωρία, εκείνος συνέχισε ακάθεκτος. Ακόμα κι όταν η Δήμητρα, για να του δώσει μία ευκαιρία, εμφανίστηκε με τη μορφή της ιέρειας Νικίππης, εκείνος δεν έδειξε ίχνος μεταμέλειας και ολοκλήρωσε το επαίσχυντο έργο του.
Η αλληγορία επομένως είναι προφανής, τόσο, που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την εποχή μας ως «Ερυσιχθόνιο»: ασεβή προς τη φύση, ακόρεστη καταναλωτικά, ασύστολη ηθικά και αυτοκαταστροφική.
Η τεχνολογική πρόοδος, έχει καταστήσει τον κόσμο επικίνδυνα "ανθρωποκεντρικό". Είναι οξύμωρο, αλλά αυτός που συμπληρώνει μοναδικά τον παραπάνω μύθο είναι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο οποίος είχε πει ότι «η τεχνολογική πρόοδος είναι σαν ένα τσεκούρι στα χέρια κάποιου παθολογικού εγκληματία».
Βιώσαμε πριν λίγο καιρό- ενώ αποκρύυβονταν χρόνια πολλά- το εξασθενές χρώμιο, για το οποίο ευθυύνονται οι πέριξ βιομηχανίες στον Ασωπό ποταμό, που μολύνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο τον υδροφόρο ορίζοντα.
Και το πρόβλημα αυτό αρχίζει να γίνατι ΠΑΝ-ΒΟΙΩΤΙΚΟ!!!
Η έλλειψη της "αμεσότητας", γεωγραφικής και χρονικής, είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που συμβάλλουν στη συνέχιση και τη μεγέθυνση της οικολογικής καταστροφής.
Ο "ρυπαίνων εργοστασιάρχης", δε βιώνει το άλγος των θυμάτων του, ούτε και συνειδητοποιεί το μέγεθος της καταστροφής που προκαλεί ή και αν την διαισθάνεται, "προηγούνται" οι οικονομικοί στόχοι (του).
Συνήθως δε, διαμένει πολύ μακριά, σε "καλή περιοχή", και μέσα στο πράσινο... Συνεχίζει λοιπόν ακάθεκτος και αμετανόητος να "παράγει" ανάπτυξη και οικονομικά οφέλη...
Ως σύγχρονοι Ερυσίχθονες μήπως θα πρέπει να επιζητούμε τρόπους αυτοσυγκράτησης της μανιώδους υπε-καταναλωτικής πείνας, μιας και στο βωμό της, θυσιάζουμε το μέλλον μας.
Το "modus vivendi" που έχουμε επιλέξει πρέπει να αλλάξει άμεσα, αλλιώς το μέλλον μας όχι απλά διακυβεύεται αλλά είναι προδιαγεγραμμένο σύμφωνα με την παραπάνω μυθολογική αλληγορία...
Του άπληστου και ακόρεστου Ερυσίχθονα...
Και ας το έχουν υπόψη οι Βαγαίοι "επώνυμοι", οι ασκούντες την εξουσία και επίσης, όλοι όσοι "παρασιτούν" σε θύλακες περί την εξουσία...
Σε ρόλους "αυλοκολάκων", "γελωτοποιών"και αταλάντων "θεατρίνων"...
Και οι μεν και οι δε "προσομοιάζουν" με σύγχρονους Ερυσίχθονες,που όμως, πρώτα θα προσπαθήσουν να "φάνε" τις σάρκες των ατυχών συμπολιτών τους, οι οποίοι όμως και "τη Θεά και τις Νύμφες και το δέντρα" σεβάστηκαν...
Αλλά δυστυχώς οι μύθοι δεν ανατρέπονται...
Το τέλος του μύθου είναι αρκούντως "διδακτικό", ας το έχουν υπόψη...
{Τάδε έφη " SFIGGA"}