[[ δαμ-ων ]]
Αυτές τις μέρες αποφεύγω να βλέπω τηλεόραση. Όποτε ακούω ειδήσεις ψυχοπλακώνομαι. Αισθάνομαι τόσο αδύναμος, τόσο ευάλωτος, τόσο εξαρτώμενος από τα διεθνή κέντρα, που αναρωτιέμαι: οι παππούδες μας στην κατοχή, πόσο διαφορετικά συναισθήματα είχαν;
Πριν από πέντε μήνες εκλέξαμε μια νέα κυβέρνηση για να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ανακούφισης των μικρομεσαίων και των συνταξιούχων και για να βάλει τάξη στο άναρχο φορολογικό σύστημα. Το σύστημα που ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της άρχουσας τάξης, ώστε οι φτωχοί- οι πολλοί- να γίνονται φτωχότεροι για να μπορέσουν οι πλούσιοι- οι λίγοι- να γίνουν πλουσιότεροι. Εικονικές εταιρείες έδιναν την ευκαιρία της φοροφυγής ή της φοροαπαλλαγής σ’ εκείνους που είχαν και το πεπόνι κα το μαχαίρι δικά τους. Δεν περιμέναμε να μας φέρει η νέα κυβέρνηση τον παράδεισο, μα κι ούτε περνούσε από τη σκέψη μας η κόλαση αυτού του τριμήνου!
Καταιγισμός ειδήσεων που σε φέρνουν στα όρια της τρέλας: Η Ελλάδα στα πρόθυρα της πτώχευσης τη μια μέρα, η «Ελλάς εάλω» την άλλη, εκτόξευση των spreads σαν να ήσαν «Σπούτνικς», ψυχολογικά βασανιστήρια αλλά Γκουεντανάμο από την eurogroup, ναζιστική τρομοκρατία από την Μέρκελ, ο εφιάλτης σαν σε πυρηνικό όλεθρο από το ΔΝΤ.
Και οι Έλληνες αποδείχτηκαν τέρατα ψυχραιμίας: Ενώ τις άλλες φορές τρέχαμε στα σουπερμάρκετ και σηκώναμε από τα ράφια μέχρι και τις σκυλοτροφές, τώρα τρέξαμε στις τράπεζες για να βγάλουμε τις καταθέσεις μας για να τις κρύψουμε σε θυρίδες ή εν ανάγκη στα σεντούκια, και οι έχοντες και κατέχοντες σε τράπεζες του εξωτερικού.
Για τη διασπορά του πανικού πάντα υπάρχουν τα κατάλληλα παπαγαλάκια. Δασκαλεμένα από τα αφεντικά τους παίζουν τον καθοριστικό ρόλο τους και παπαγαλίζουν τις φράσεις που ωφελούν τα ανθελληνικά κέντρα. Από την εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, ο Αμερικανοεβραίος εκλεκτός πολιτικός της Νέας Τάξης Χ. Κίσιγκερ είχε πει για το λαό μας: «Ο λαός των Ελλήνων είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευτεί. Γι' αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, την θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε την δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας.» Και αυτό παρακολουθούμε να εξυφαίνεται από την μεταπολίτευση και μετά…
Η συνέχεια >> εδώ
3 σχόλια:
Ο Ν. Καζαντζάκης μας λέει πως έχουμε τρία χρέη:
«…Το πρώτο σου χρέος εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους.
Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους.
Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στον γυιό σου την μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει…..».
Το τρίτο χρέος το δίνει ο Κωστής Παλαμάς με στίχους: Απ’ τους “Βωμούς”
Οι Πατέρες
« Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρνεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.
Κι αν αγαπάς τ’ ανθρωπινά κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής. Κι αν είναι
κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
Ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
κι όλο συντρίμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είν’ απάνου απ’ όλα. »
Αυτό το χρέος το ξεχάσαμε, μπορεί και να μη μας βόλευε, μιας και πάψαμε ν' ακούμε τη φωνή της ψυχής μας κιακούγαμε το μαυλιστικό τραγούδι των Σειρήνων της υπερκατανάλωσης. Ξεπουλήσαμε ό,τι είχαμε. Βάλαμε υποθήκη το μέλλον μας για πολλές δεκαετίες.
Τώρα μένει να γκρεμίσουμε ό,τι χτίσαμε λάθος και στη θέση του να φτιάξουμε το σωστό, το μελετημένο, αυτό που θα έχει μέλλον και θα είναι ωφέλιμο στις νέες γενιές. Να γκρεμίσουμε τους πύργους από πηλό που χτίσαμε στην άμμο και να φτιάξουμε πύργους και κάστρα άπαρτα από πέτρα σε στέρεο βουνό.
Και πάλι ο Κωστής Παλαμάς μας προτρέπει με τους στίχους του:
Ο Γκρεμιστής
« Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο κτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβός γιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης•
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης
και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε ποταμοί και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,
και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το “Ψέμα”.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω τη ασκήμια.
Είμ' ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το 'χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει
Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,
και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω,
και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε
γκρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε! »
Να γκρεμίσουμε το ψέμα, την ανηθικότητα, την αναίδεια, τον φαφλατισμό, τη ρεμούλα και τον φιλοτομαρισμό και να χτίσουμε ένα κόσμο “Ανθρώπινο”, ξεφεύγοντας από το νόμο της ζούγκλας…
Πολύ καλά τα είπε ο Δάμωνας. μπορεί και να είπε λίγα. από τώρα και πέρα δε μασάμε τα λόγια μας. Όλα στη φόρα. Σήμερα βρήκα για την κ. Διαμαντοπούλου:
" Έχει ένα γιο (να της ζήσει) που πηγαίνει στη Δευτέρα Λυκείου. Ο γιός της, όμως πηγαίνει σε ιδιωτικό Σχολείο (στου Γείτονα στη Βάρη) και μάλιστα ΔΕΝ παρακολουθεί το Ελληνικό πρόγραμμα αλλά το IB (Διεθνές Μπακαλορεά).
Όλα αυτά σημαίνουν δύο πράγματα:
1. Δεν έχει εμπιστοσύνη στο.... Δημόσιο Σχολείο.
2. Δεν έχει εμπιστοσύνη στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, αφού είναι γνωστό ότι όποιος παρακολουθεί το ΙΒ δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στις Πανελλήνιες εξετάσεις και πρέπει να συνεχίσει τις σπουδές στο εξωτερικό.
Ποια είναι αυτή η μητέρα;
Μα η Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός Παιδείας, που το απόγευμα υπεραμύνθηκε στη Βουλή του Δημόσιου Σχολείου και Πανεπιστημίου!"
Δημοσίευση σχολίου