Η εκστρατεία των επτά: (Γ΄), οι Αργείοι παίρνουν θέσεις μάχης απέναντι στις πύλες της επτάπυλης Θήβας

[[ δαμ-ων ]]

Ο Μύθος

Στο μεταξύ ο Πολυνείκης είχε πληροφορηθεί για το χρησμό, που η Πυθία από τους Δελφούς έδωσε για τη τύχη της Θήβας, πως δηλαδή στην αδελφοκτόνα διαμάχη θα επικρατούσε ‘κείνος που θα είχε με το μέρος του τον πατέρα του Οιδίποδα! Μεμιάς πήρε την απόφαση να πάει για να τον βρει και να τον πάρει μαζί του. Ο τυφλός πατέρας βρισκόταν εξόριστος στην Αθήνα. Για άλλους ήταν αυτοεξόριστος μετά τις φοβερές αποκαλύψεις για τον φόνο του πατέρα του Λάιου και τη αιμομιξία με την μητέρα του Ιοκάστη, ενώ άλλοι έλεγαν πως τον εξόρισαν οι πολίτες της Θήβας φοβούμενοι το μίασμα ή οι ίδιοι οι γιοι του. Έτσι πριν η στρατιά των Επτά φτάσει στη Θήβα, ο Πολυνείκης την άφησε να συνεχίσει την πορεία της κι εκείνος πήρε το δρόμο για την Αθήνα. Στο δρόμο σκεφτόταν πως αν κατάφερνε να πείσει τον γέροντα πατέρα να τον ακολουθήσει θα είχε την εγγύηση του Φοίβου για την επιτυχία της εκστρατείας, ενώ οι προφητείες του Αμφιάραου θα διαλύονταν σαν πομφόλυγες. Οι στρατιώτες τους θα αναθαρρούσαν και θα γινόντουσαν πιο αποφασιστικοί, ενώ οι αντίπαλοι θα δείλιαζαν μπροστά στην εκπλήρωση του χρησμού. Ο Ετεοκλής και οι υποστηριχτές του πιθανόν να έκαναν πίσω και τελικά να μην εναντιωνόντουσαν σε μια δύναμη που είχε την εύνοια του Απόλλωνα.

Κι ενώ αυτά σκεφτόταν καλπάζοντας με το αφρισμένο από το δρόμο άλογό του, πηγαίνοντας για την πόλη της Παλλάδας Αθηνάς, είχε κιόλας φτάσει ο κουνιάδος του Οιδίποδα Κρέοντας, σαν εκπρόσωπος του άλλου γιού, του Ετεοκλή, που με δόλο κατείχε το θρόνο της Θήβας. Μα λίγο πριν είχε έρθει και η τρυφερή Ισμήνη, φευγάτη κρυφά από το παλάτι της Θήβας, για να μηνύσει στον γέροντα πατέρα της όσα σχεδίαζαν στον βασιλικό οίκο. Του φανέρωσε πως τον ήθελαν πίσω στην πόλη, που με τόση φροντίδα, αγάπη και δικαιοσύνη βασίλεψε, όχι γιατί τον αγαπούσαν, για να τον αποκαταστήσουν και να τον τιμήσουν, αλλά μόνο και μόνο για να επαληθευτεί ο χρησμός. Σκόπευαν, μάλιστα, να τον κρατήσουν στα σύνορα της χώρας, χωρίς να αφήσουν να τον πλησιάσει κανένας απ’ αυτούς που ακόμη τον θυμόντουσαν με αγάπη και νοσταλγία, γιατί φοβόντουσαν το μίασμα, λόγω της πατροκτονίας και της αιμομιξίας.

Η συνέχεια >>> VAGIAblog