Η αινιγματική μορφή του Εωσφόρου ή αλλιώς… που βρίσκεται η αλήθεια…;

[[ δαμ-ων ]]

● Στη χριστιανική παράδοση ο Εωσφόρος ταυτίζεται με τον Σατανά. Είναι ο πεπτωκώς αρχάγγελος για τον οποίο γράφει ο Ησαΐας: «Πως έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, τέκνο της αυγής!» Ο Εωσφόρος ακόμη και στην ιουδαϊκή παράδοση συνδέεται με την αυγή.

Στην ελληνική μυθολογία ο Εωσφόρος αποτελεί θεότητα του ουρανού. Ήταν αδερφός του Έσπερου και γεννήθηκαν από το ζευγάρωμα της Ηώς με τον Αστραίο. Αδέρφια τους θεωρούνται επίσης ο Βοράς, ο Νότος και ο Ζέφυρος. Άλλοι θεωρούν ότι η Ηώς γέννησε τον Εωσφόρο από τον Κέφαλο. Ο Εωσφόρος ήταν ο πατέρας της Τηλαύγης και του Κήυκα.

Ο Εωσφόρος παρουσιάζεται σε κείμενα του αρχαίου κόσμου να αναγγέλλει στον πατέρα του τον ερχομό της Δήμητρας προσφέροντάς της στεφάνια. Ήταν ταγμένος στην υπηρεσία της Αφροδίτης και έψαλε πρώτος τα τραγούδια του γάμου όταν ζευγάρωσαν ο Ήλιος και η Κλυμένη.

Ο Εωσφόρος και ο Έσπερος είναι οι δικοί μας Αυγερινός και Αποσπερίτης, δηλαδή το ίδιο αστέρι, ο πλανήτης Αφροδίτη. Τους παρίσταναν στην τέχνη σαν δυο νεαρά παλικάρια με πυρσό στο χέρι, που έκαναν την εμφάνισή τους στον ουρανό και μηνούσαν τον ερχομό της μέρας και της νύχτας αντίστοιχα.

Επομένως ο Εωσφόρος για την μυθολογία μας δεν έχει καμιά σχέση με τον Σατανά.

Σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία, ο Διάβολος ή Σατανάς είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός του Θεού και του ανθρώπου. Πρωτογνωρίσαμε τον ρόλο του με τη μορφή του “όφι” στην ιστορία της “πτώσης”, ή “προπατορικού αμαρτήματος” του Αδάμ και της Εύας στη Γένεση. Ήταν όμως έτσι από την αρχή της Δημιουργίας; Τα ίδια εκκλησιαστικά βιβλία μας λένε ότι ο ρόλος του ήταν εντελώς αντίθετος! Αρχικά ήταν ένας από τους αρχαγγέλους και μάλιστα ο ανώτερος όλων με το όνομα Εωσφόρος. Οι άγγελοι πλάστηκαν την πρώτη ημέρα που ο Κύριος έφερε το φως. Πλάσματα ανώτερα από κάθε άνθρωπο, δημιουργήθηκαν για να υμνούν τον Πατέρα τους και να μεταφέρουν την βούληση Του. Πρώτος ανάμεσα σε όλες τις τάξεις ήταν ο Εωσφόρος - αυτός που φέρνει το φως - το ον που μπροστά στον θρόνο Του είχε την θέση και την δύναμη να κοιτάζει το Είναι του Δημιουργού. «Το σώμα του το πνευματικό ήταν διάφανο, κρυστάλλινο, λουσμένο στο ίδιο το φως που πήγαζε από τον θρόνο της Μεγαλοσύνης. Τα χέρια του τα είχε απλωμένα σαν να αγκάλιαζε κάτι, σαν να αγκάλιαζε τον χώρο της επικράτειας που του είχε παραχωρήσει ο Δημιουργός, την απεραντοσύνη του κόσμου. Σύμβολα εξουσίας και δύναμης κοσμούσαν τα δάχτυλα του και στα νώτα του απλώνονταν οι πιο υποβλητικές φτερούγες που γνώρισαν ποτέ τα τάγματα των αγγέλων. Ένας πύρινος λωτός τον έντυνε από τα πόδια μέχρι την μέση, και από εκεί έφευγαν προς τα πάνω δυο τεράστια φλογισμένα πέπλα. Στην κεφαλή, σαν άλλη κορόνα δόξας και τιμής, δυο πάλλευκα υπέροχα στην αίσθηση, φτερά σχημάτιζαν τη δόξα του Υιού της Αυγής. Την μορφή του στεφάνωναν χιλιάδες μικρά και μεγάλα άστρα, χιλιάδες μικροί και μεγάλοι συνοδοί άγγελοι. Με σάλπιγγες, τύμπανα και κρουστά είχαν ως έργο τους να αναγγείλουν την είσοδο και την έξοδο του μεγάλου αρχηγού. Κι αυτός φαινόταν να στέκει ασυναγώνιστος μέσα στην απόλυτη ηρεμία του».

Η συνέχεια >>> VAGIAblog