Οι πρυτάνεις και οι παρέες τους

Του Πασχου Μανδραβελη

Το πιο καλό επιχείρημα υπέρ της αλλαγής του νόμου για τα ΑΕΙ είναι αυτές καθ’ αυτές οι αντιδράσεις στον νόμο για τα ΑΕΙ. Υποτίθεται ότι τα πανεπιστήμια είναι οι βασικοί φορείς της καινοτομίας στη χώρα. Δεν γνωρίζουμε σε τι καινοτομούν, αλλά σε ό,τι αφορά τα πανεπιστημιακά ζητήματα η διαδικασία είναι γνωστή και βαρετή. Γενική συνέλευση πενήντα ατόμων, ρητορική της δεκαετίας του ’70, απόφαση για κατάληψη, τραμπουκισμοί σε βάρος όσων διαφωνούν και περαιτέρω υποβάθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Οι Ελληνες πολίτες έχουν δει το έργο τόσες φορές, που πλέον αδιαφορούν. Θεωρούν τα ελληνικά πανεπιστήμια μια ακόμη χαμένη υπόθεση της χώρας. Τα βλέπουν κάτι σαν τον στρατό· ένα αναγκαίο στάδιο που πρέπει να περάσουν τα παιδιά τους για να έχουν ελπίδες διορισμού στο Δημόσιο.

Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η αντίληψη περιποιεί τιμή στους πανεπιστημιακούς δασκάλους, αλλά το αυτί των πρυτάνεων δεν ιδρώνει. Μάχονται για να συντηρηθεί το τέλμα από το οποίο σιτίζονται, διευκολύνοντας μάλιστα τους ελάχιστους φοιτητοπατέρες να κάνουν λαμπόγυαλο τα ΑΕΙ, αυτά που με όρκους υποσχέθηκαν ότι θα υπηρετούν και θα προστατεύουν. Ανέβαλαν τις εξετάσεις για να μπορούν ανεμπόδιστες οι κομματικές νεολαίες να κάνουν την ετήσια σχεδόν τελετουργία τους. Λες και σκοπός του πανεπιστημίου δεν είναι η εκπαιδευτική λειτουργία, αλλά η επαναστατική γυμναστική. Κι όταν κάποιος επισημαίνει το αυτονόητο εκδίδουν ανακοινώσεις ότι υβρίζονται. Τα καημένα...

Η συνέχεια>>kathimerini.gr