«Από τότε που το (ελληνικό) κράτος ανέλαβε να εισπράττει αυτό το ίδιο τους φόρους», έγραφε λοιπόν το 1854 ο Αμπού, «οι δαπάνες είναι πολύ υψηλότερες ενώ τα έσοδα μόλις που αυξήθηκαν. Οι φορολογούμενοι κάνουν αυτό που έκαναν και ο αγρότες: δεν πληρώνουν. Οι τσιφλικάδες δεν βρίσκουν τρόπους να στερούν το κράτος είτε εξαγοράζοντας είτε εκφοβίζοντας τους υπαλλήλους.
Όσο για τους μικροϊδιοκτήτες, που πρέπει να πληρώσουν για τους μεγάλους, προστατεύονται από τις κατασχέσεις είτε από κάποιον ισχυρό φίλο είτε από την ίδια τους την ανέχεια. Όλοι οι Έλληνες γνωρίζονται καλά, και αγαπιούνται: ελάχιστα γνωρίζουν αυτό το αφηρημένο πλάσμα που αποκαλείται κράτος, και δεν το αγαπούν καθόλου.
Τέλος, ο φοροεισπράκτορας είναι μυαλωμένος: ξέρει πως δεν πρέπει να εξαγριώσει κανέναν, πως υπάρχουν σκοτεινά περάσματα που πρέπει να διασχίσει για να επιστρέψει σπίτι του. Για αυτό και τα υπουργεία Οικονομικών εκπονούσαν έως το 1846 δύο προϋπολογισμούς: ο ένας , ο προϋπολογισμός του τρέχοντος, δήλωνε τα ποσά που η κυβέρνηση έπρεπε να εισπράξει εντός του έτους, ο άλλος, ο διαχειριστικός, τα ποσά που ήλπιζε λαμβάνειν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου