Υπάρχουν τρεις τρόποι για να μιλήσει κανείς στο μεγάλο ακροατήριο των 1.500.000 ανέργων. Ο ένας είναι να τους πει ψέματα. Ότι θα τους μοιράσει επιδόματα από κρατικά ταμεία που «δεν έχουν σάλιο». Ο δεύτερος να τους πει την αλήθεια, ότι οι θέσεις εργασίας απαιτούν νέες επενδύσεις και σκληρή δουλειά. Ο τρίτος είναι να τους αγνοήσει παντελώς. Σαν να μην υπάρχουν. Δεν υπάρχει χειρότερο από την λησμονιά. Το ψέμα είναι γλυκό για έναν απελπισμένο. Η λησμονιά, όμως, είναι μαχαιριά...
Ακούμε τους δημόσιους υπαλλήλους να διαμαρτύρονται για τις περικοπές που έγιναν στους μισθούς τους και απορούμε. Όχι γιατί οι περικοπές στον δημόσιο τομέα έγιναν με δίκαιο τρόπο, αλλά διότι η ανεργία δεν μπορεί να συγκριθεί με μία περικοπή. Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα για πράγματα που όλοι μας τα καταλαβαίνουμε. Για το γεγονός ότι απελπισμένοι συνάνθρωποί μας φτάνουν ακόμη και στην αυτοκτονία. Για το τι σημαίνει να μένει κανείς άνεργος και μάλιστα σε μεγάλη ηλικία. Για το πόσο οδυνηρό είναι για τον πατέρα να μην μπορεί να ταΐσει τα παιδιά του. Δεν είναι μελό, είναι η σκληρή πραγματικότητα που καλούνται να ζήσουν 1.500.000 συνάνθρωποί μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου