Η πραγματική αξία των ανθρώπων εκτιμάται μόνον από εκείνους που …ξέρουν…

[[ δαμ- ων ]]

Κάποιες φορές οι άλλοι μας κάνουν να νιώθουμε ασήμαντοι, ή το χειρότερο άχρηστοι. Η συμπεριφορά τους απέναντί μας είναι τέτοια, σαν να ήμασταν οι τελευταίοι πάνω στον πλανήτη μας. Το σκυλάκι τους ή το παπαγαλάκι τους έχουν μεγαλύτερη αξία γι’ αυτούς παρά η προσωπικότητά μας. Αρκετές φορές χρησιμοποιούν λόγια απαξιωτικά και μερικές φορές προσβλητικά. Αυτό είναι ικανό για να μας πάρει η κάτω βόλτα. Να νομίζουμε ότι είμαστε ένα σκουπίδι. Ο εγωισμός, η έπαρση αυτών των ανθρώπων μας γεμίζουν πληγές. Πληγές που συνέχεια αιμορραγούν και που δύσκολα επουλώνονται. Κι όσο πιο ευαίσθητοι είμαστε, τόσο πιο περίπλοκη γίνεται η κατάσταση. Μπορεί να μας οδηγήσει ακόμη και στην κατάθλιψη.

Είναι όμως έτσι; Υπάρχουν ασήμαντοι άνθρωποι; Μπορούν να θεωρούνται άχρηστοι;

Ησυχάστε, φίλοι μου. Αυτά είναι λόγια ανθρώπων ρηχών, κομπλεξικών, ανθρώπων με δύο δράμια μυαλό. Γιατί κανένας νουνεχής δεν μπορεί να τραβάει μονοκονδυλιές και να διαγράφει ανθρώπινες ψυχές. Επειδή στο θείο σχέδιο κανένας δεν είναι περιττός, κανένας δεν είναι ασήμαντος. Ψηφίδες είμαστε όλοι στον ανυπέρβλητο πίνακα της δημιουργίας. Κάποιοι είμαστε μικρές ψηφίδες, κάποιοι ποιο μεγάλες. Αν, όμως, λείψει έστω και μια μικρή, φαίνεται το κενό. Υπάρχει μια τρύπα στον θαυμάσιο πίνακα. Κανένας, επομένως δεν είναι άχρηστος και περιττός. Γι’ αυτό ας μη μας κάμπτει η γνώμη του εγωιστή, ας μη μας επηρεάζει η άποψη του κομπορρήμονα. Να επιζητούμε τη γνώμη του μετρημένου συνανθρώπου μας, αυτουνού που γνωρίζει καλά τους ανθρώπους. Γιατί ο καθένας μας είναι μια κρυμμένη αξία. Ένας θησαυρός! Και σε έναν θησαυρό δεν είναι άξιος ο οποιοσδήποτε να εκτιμήσει την αξία του. Ο συνηθισμένος άνθρωπος μπορεί να εκτιμήσει το μπακίρι για χρυσό, κι αντίστροφα το χρυσό για μπακίρι. Θα τον θαμπώσει η γυαλάδα του μπακιριού και θα τον παραπλανήσει το θάμπωμα του χρυσού.

Όταν θέλει κάποιος να μιλήσει για τις θεμελιώδεις πτυχές του ανθρώπου, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να χρησιμοποιήσει μια ωραία ιστορία, μια παραβολή, ένα παραμύθι ή έναν μύθο. Παραβολές χρησιμοποίησε ο Ιησούς στην τρίχρονη διδασκαλία του προς τους ανθρώπους για να τους παρουσιάσει μεγάλες αλήθειες. Κι ανάλογα με τη δύναμη του νου, με την κόψη του μυαλού του, ο κάθε ακροατής έδινε την ερμηνεία που μπορούσε. Έβρισκε το μέρος της αλήθειας που μπορούσε να αντέξει και να κρατήσει στη ζωή του. Μια ιστορία θα χρησιμοποιήσουμε και σήμερα για να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας:

Η συνέχεια >>> VAGIAblog