Αδερφέ μου Έλληνα πρέπει να διαλέξεις: τι θα είσαι, Ραγιάς ή Ζορμπάς;

[[ δαμ- ων ]]

Β΄ μέρος.

Καιρός είναι να καθίσουμε και να σκεφτούμε πώς φτάσαμε σ’ αυτή την κατάσταση. Και- δεν είναι κακό- να φιλοσοφήσουμε λίγο, βάζοντας το μυαλό σε άλλες ράγες. Το είχαμε στις ράγες με τη φανταχτερή ταμπέλα « υλιστική απόλαυση». Μα η διάνοιά μας είναι ο κλειδούρχος. Μπορεί με το κλειδί των ραγών να αλλάξει ράγες και να βάλει το τρενάκι του μυαλού στις ράγες με το μικρό ταμπελάκι «ολοκληρωμένος άνθρωπος». Πάνω απ’ όλα, όμως, ας σκεφτούμε, όπως έκανε ο καλαμαράς σύντροφος και εργοδότης του Ζορμπά, όταν το στήσιμο της επιχείρησης τινάχτηκε στον αέρα και βρέθηκε στη θέση που είμαστε εμείς τώρα:

[[ Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, έσβησα το λυχνάρι κι άρχισα να πάλι, κατά την άθλια απάνθρωπή μου συνήθεια, να μετατοπίζω την πραγματικότητα, να της αφαιρώ το αίμα, τη σάρκα, τα κόκαλα, να την καταντώ αφηρημένη ιδέα και να τη συναρτώ με γενικότατους νόμους, ωσότου να βγάλω το φρικαλέο συμπέρασμα πως ό,τι έγινε ήταν ανάγκη να γίνει. Ό,τι έγινε ήταν μέσα στο ρυθμό του κόσμου να γίνει, και πλουταίνει την αρμονία. Και να φτάσω τέλος στην αποτρόπαιη παρηγοριά: ό,τι έγινε, όχι μονάχα ήταν ανάγκη να γίνει παρά κι έπρεπε, ήταν σωστό να γίνει. ]]

Η δυτικοποίησή μας, δηλαδή ο πιθηκισμός του δυτικού τρόπου ζωής, μας έκανε να χάσουμε το δαιμόνιο της φυλής μας, τις ρίζες και τα πιστεύω μας και να μετατραπούμε σε λαπάδες προσανατολισμένους σε μπίζνες και χρήμα. Με τη διαφορά ότι αυτή η στροφή ενεργοποίησε την κατεργαριά, που- μιας και ζούμε στην εποχή των μεταλλάξεων- μεταλλάχτηκε σε λαμογιά. Η πονηριά για επιβίωση και η επινοητικότητα- η πολυτροπία του Οδυσσέα- έγινε επινόηση για παρανομία, αρκετές φορές κάτω από το πέπλο της νομιμοφάνειας.

Η συνέχεια >>> VAGIABlog