Ερωτήματα ζωής… στα οποία απάντηση δίνει η ίδια η ζωή….

[[ δαμ- ων ]]

Υπάρχουν φάσεις της ζωής μας που κατακλυζόμαστε από βασανιστικά υπαρξιακά ερωτήματα: Γιατί υπάρχουμε; Ποιο είναι το νόημα της ζωής μας; Ποια σπουδαία πράγματα μπορούμε ή πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε ολοκληρωμένοι άνθρωποι; Και άλλα πολλά…

Πολλές φορές η απάντηση είναι απλή. Βρίσκεται μπροστά μας. Αλλά η κατεστημένη σκέψη μας έχει συνηθίσει να επιζητούμε περίπλοκες απαντήσεις. Να πιστεύουμε ότι τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι δαιδαλώδη. Και χανόμαστε στο λαβύρινθο των σκέψεών μας.

Δεν μας έμαθαν ότι οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα μας. Αρκεί να ακούσουμε τη φωνή του ανώτερου εαυτού μας! Να αποκοπούμε για λίγο από τον κατώτερο εαυτό- την προσωπικότητα- και να ζητήσουμε τη συνδρομή του ανώτερου εαυτού μας- της ατομικότητας. «Αιτείτε και δοθήσετε υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσετε υμίν. Πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται.» (Ματθαίος, ζ΄, 7- 8) μας έχει διαβεβαιώσει ο Ιησούς. Έχει πολλή μεγάλη σημασία η υπόσχεση «πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει»! Το θλιβερό είναι ότι ψάχνουμε τις απαντήσεις οπουδήποτε αλλού, εκτός απ’ αυτό το «κάτι ξεχωριστό» και συνάμα «θείο» που βρίσκεται μέσα μας. Εκείνο που απομένει είναι να βουλώσουμε τα αυτιά μας- όπως έκαναν οι σύντροφοι του Οδυσσέα στο μαυλιστικό τραγούδι των Σειρήνων- ώστε οι θόρυβοι από τα «παράσιτα» να μη σκεπάσουν την απάντηση που μπορεί να αναδυθεί από μέσα μας. Και η απάντηση που θ’ ακούσουμε, σε όσα ερωτήματα θέσαμε παραπάνω, θα είναι παρόμοιας φύσης με την απάντηση της Αντιγόνης στον Κρέοντα: «Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν» (Μετ.: «ζω για ν’ αγαπώ και ν’ αγαπιέμαι κι όχι για να μισώ» (Σοφοκλής, “Αντιγόνη”, 521). Αυτή η αγάπη μπορεί να είναι τραχιά και να μας πληγώσει, αλλά είναι το μέσο που θα μας βγάλει από τη λάσπη του υλικού κόσμου. Ο Χαλίλ Γκιμπράν γράφει στο βιβλίο του “Ο προφήτης”: «Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, Μ’ όλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σ’ αγκαλιάσουν, παραδώσου, μ’ όλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.» Αν παραδοθούμε στην αγάπη, να μη μας φοβίζουν οι πληγές, γιατί το βάλσαμο της αγάπης όχι μόνο θα τις επουλώσει, αλλά σαν τον καλύτερο πλαστικό χειρούργο θα σβήσει όλες τις ουλές.

Η συνέχεια >>> VAGIAblog