Φιλοκτήτης

[[ δαμ- ων ]]

Β΄ μέρος

Κι ως έπιασαν κουβέντα για τους καλούς και ηθικούς βασιλιάδες και τα ρηγόπουλα, που ο πόλεμος τα αφάνισε, ο Νεοπτόλεμος λέει με παράπονο: « λόγω δε σ’ εν βραχεί τούτ’ εκδιδάξω• πόλεμος ουδέν’ άνδρ’ εκών αιρεί πονηρόν, αλλά τους χρηστούς αεί » (Μετάφρ.: με λίγα λόγια τούτο θα σου πω: τους κακούς δεν τους αφανίζει ο πόλεμος, αφανίζει μόνον τους καλούς ).

Μετά ο Φιλοκτήτης παρακαλάει το νέο να τον πάρει μαζί του στην ποθητή πατρίδα, ώστε ν’ αξιωθεί να ξαναδεί τις βουνοκορφές της Οίτης:

« Στ’ όνομα των γονιών σου, παλληκάρι,

κι ό,τι αγαπάς στη γη σου, σου προσπέφτω

έτσι μονάχο κι έρμο μη μ’ αφήσεις,

να κατοικώ σε μαύρες δυστυχίες

όσες ο ίδιος έχεις δει κι ακούσει.

Αλλά σα φόρτωμα μικρό παραπανήσιο

βάλε με κάπου• ξέρω, είναι μεγάλη

ενόχληση• μα τόλμησε• οι γενναίοι

δε στέργουν τις ντροπές, αλλά ποθούνε

τη δόξα του καλού. Αν με παρατήσεις

ντροπή μεγάλη θα ’χεις, αν στη γη μου

με φέρεις και τη χώρα εγώ της Οίτης

πατήσω ζωντανός, τότε, παιδί μου,

τρανό στεφάνι δόξας θ’ αποκτήσεις.

Ο κόπος σου δε θα ’ναι ούτε μιας μέρας.

Τόλμησε, βάλε με όπου θέλεις στο καράβι•

στην πλώρη, στ’ αμπάρι, στην πρύμνα κι όπου

η αρρώστια μου πιο λίγο θα πειράζει

τους άλλους. Στ’ όνομα του Δία, λυπήσου

και δέξου με• στα γόνατα προσπέφτω,

που ο δόλιος, δεν μπορώ, γιατί μονάχα

το ’να ποδάρι μου έχω. Μη μ’ αφήσεις

έρημο, δίχως άνθρωπο κοντά μου,

αλλά ή στη γη σου σώσε με ή με φέρνεις

στην Εύβοια στου Χελκώδοντα το σπίτι.

Η συνέχεια >>> VAGIablog …