Μία παράφωνη αναφορά επιδόξου ευρωβουλευτή ανέβασε προς στιγμήν από σπόντα στην επιφάνεια το από μακρού παρατημένο στην τύχη του και στη λήθη σκοπιανό ζήτημα. Οσα πάντως ακούσθηκαν ένθεν κακείθεν είναι μισές αλήθειες και δεν συμβάλλουν σε ένα νηφάλιο αυτοκριτικό επανέλεγχο ενεργειών και παραλείψεων -κυρίως παραλείψεων- ο οποίος να οδηγεί σε μιαν εκ βαθέων αναθεώρηση της ακολουθούμενης πολιτικής.
Ποια η πολιτική; Το 2005 εγκατελείφθη και επισήμως η εθνική στρατηγική για το Σκοπιανό που είχε χαραχθεί στη Σύσκεψη των Αρχηγών υπό την προεδρία του Κωνσταντίνου Καραμανλή στις 13/4/1992 «ονομασία χωρίς το Μακεδονία ή παράγωγά του». Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση απαξίωσαν ότι το όνομα είναι το όχημα του σκοπιανού αλυτρωτισμού και το προσέφεραν δωρεάν με κίβδηλο αντάλλαγμα κάποιον «γεωγραφικό προσδιορισμό».
Ιδέα εκ γενετής πολιτικά αφελής και εθνικά επικίνδυνη.[...]
Αν η πολιτική τάξη είχε απέναντί της λαό όπως τότε εκείνος που διαδήλωνε στεντόρεια: «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», θα είχε αλλάξει 180 μοίρες την ψοφοδεή πολιτική και θα έσπευδε αμέσως:
α) να επαναφέρει το ζήτημα στη φυσική του αφετηρία «όνομα χωρίς το Μακεδονία ή παράγωγα».
β) Να καταγγείλει την Ενδιάμεση.
γ) Να αφήσει το καρότο και να αρπάξει το φραγγέλιο.
Αρα ο λαός έχει τον τελευταίο λόγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου