Ωραία Ελένη

[[ δαμ- ων ]]

Ε΄ Μέρος

Οι θεοί συντρέξανε τους ανθρώπους, που στο σχέδιό τους πιστά βοηθήσαν, ώστε η γη ν’ αλαφρώσει από των θνητών το βάρος, τον ξανθομάλλη βασιλιά Μενέλαο και την πανώρια γυναίκα του Ελένη, τη μονάκριβη θυγατέρα του Δία από θνητή γυναίκα. Όλα πήγαν καθώς τα είχαν σχεδιασμένα, κι έτσι το ζευγάρι, που από των θεών τη βουλή έμεινε για πολλά χρόνια χώρια, σήκωσε πανιά με πρίμο αγέρα για του Ναυπλίου το αφροστεφάνωτο ακρογιάλι. Κάποιος δούλος του ρήγα Θεοκλύμενου, έφερε στο παλάτι, που όλα αυτά τα χρόνια φιλοξένησε την Ελένη, τα θλιβερά μαντάτα πως μάταια γίνονταν του γάμου οι ετοιμασίες. Ο αγγελιοφόρος – δούλος μ’ αυτά τα λόγια περιέγραψε τα τεχνάσματα της όμορφης κυράς:

« Αφήνοντας η Ελένη το παλάτι,

κατέβαινε στη θάλασσα, με βήμα

βαρύ κι αργό τον άντρα της θρηνώντας

που ζωντανός κοντά της ήταν όμως.

Σαν φτάσαμε όλοι στο καραβοστάσι,

τραβήξαμε ένα πλοίο της Σιδώνας

μεγάλο κι αταξίδευτο, πενήντα

κουπιά, πενήντα πάγκους είχε. Τότε

πέσαμε στη δουλειά• κατάρτι ο ένας

στεριώνει, τα κουπιά προσδένουν άλλοι,

σιάζουν τ’ άσπρα πανιά και το τιμόνι

στη θέση του καλά το συναρμόζουν.

Κι ενώ δουλεύαμε έτσι, στ’ ακρογιάλι,

θαρρείς κι αυτό περίμεναν, προβάλλουν

Έλληνες, του Μενέλαου συντρόφοι,

κουρέλια απ’ το ναυάγιο φορώντας,

καλοί στην όψη, αλλά γεμάτοι λέρα.

Η συνέχεια >>> VAGIAblog