[[ δαμ- ων ]]
Πληγωθήκαμε πάμπολλες φορές από την αχαριστία των δικών μας ανθρώπων, είτε ήσαν συνεργάτες, είτε άτομα της οικογένειάς μας. Κι εμείς, όμως, πληγώσαμε. Ακόμη κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε- ο εγωισμός μας κάνει να νιώθουμε υπεράνω…- έχουμε πληγώσει. Κυρίως έχουμε πληγώσει τους γονείς μας. Μπορεί να μη μας το ‘παν, μπορεί να μη μας το ‘δειξαν, αλλά τους ρίξαμε τις μαχαιριές μας. Και κάποιες φορές εκμεταλλευτήκαμε την αδυναμία που μας είχαν, ρίχνοντας αλάτι στις πληγές, που τους προκαλέσαμε. Ήμασταν αχάριστοι, λοιπόν, αμέτρητες φορές. Και θα είμαστε.
Δεν τηρήσαμε την προτροπή του Πολύβιου: «Μη ρίχνεις πέτρα στο πηγάδι που σε δρόσισε.» Πετροβολήσαμε αμέτρητες φορές το πηγάδι που μας δρόσισε από την κάψα της ζωής! Κι ενώ ο Θεόφραστος έχει πει: «Η αχαριστία είναι προδοσία απέναντι στην ανθρωπότητα», εμείς θα είμαστε προδότες. Γιατί είμαστε άνθρωποι αδύναμοι. «Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα. Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου» γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης
Ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα των ανθρώπων είναι αυτό της αχαριστίας. Της αγνωμοσύνης προς όλους εκείνους που με τον τρόπο τους, με τις πράξεις τους, με τις συμβουλές τους, με τις γνωριμίες τους, με τις προσωπικές τους παρεμβάσεις μας έχουν βοηθήσει, στο να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας, τα τείχη των αμφισβητήσεων, τις αδυναμίες. Μας έδωσαν χέρι βοήθειας όταν κινδυνεύαμε. Μας έπιασαν από τα μαλλιά όταν πνιγόμασταν στη θάλασσα των αδιεξόδων μας. Κι εμείς μόλις διαβήκαμε τον Ρουβίκωνα των δυσκολιών, ξεχάσαμε εκείνους που έγιναν η γέφυρα!
Η συνέχεια > VAGIAblog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου