Το άδοξο τέλος του Αγαμέμνονα

[[ δαμ- ων ]]

Β΄ μέρος

Σαν έφαγαν και το γλυκό κρασί μούδιασε του κορμιού τα μέλη, όρμησαν οι άνθρωποι του Αίγισθου με γυμνά τα ξίφη και μακρόριχτα κοντάρια. Μα το κρασί δεν διώχνει της μάχης την τέχνη. Έγινε μεγάλη μάχη. Πάνω στα γεμάτα με φαγιά και κρασιά τραπέζια, γύρω από τα ριγμένα στο πάτωμα καθίσματα με τις μαλακές υφαντές μαξιλάρες, έγιναν στήθος με στήθος παλικαρίσιες μάχες. Ο Αγαμέμνονας ένιωσε το ξίφος του Αίγισθου να καρφώνεται στα πλευρά του και να τον αδειάζει από ζωή. Γύρω του έπεσαν όλοι οι πιστοί σύντροφοι. Γέμισε το σπίτι κουφάρια κι αίμα. Τότε βγήκε και η Κλυταιμήστρα από την κρυψώνα κι όρμησε με μακρολέπιδο μαχαίρι ενάντια στη Κασσάνδρα. Απελπισμένη αυτή έτρεξε κι αγκάλιασε το σώμα του Αγαμέμνονα, που ψυχορραγούσε. Του κάκου, όμως. Ο ρήγας ήταν ανήμπορος, κι ως έτρεχε από την πληγή το αίμα, άδειαζε από δύναμη και ζωή. Σαν αχνοάκουσε την απελπισμένη κραυγή της τελευταίας αγαπημένης συντρόφισσας, έκανε να πιάσει το μέσα στα αίματα σπαθί, που ήταν δίπλα του πεσμένο. Μα δεν μπόρεσε. Μόνο ν’ ακούσει τη γεμάτη από τον πόνο του θανάτου κραυγή της μπόρεσε , σαν έμπηγε το θανατερό μαχαίρι η γυναίκα των παιδιών του στο τρυφερό σώμα της Τρωαδίτισσας αγαπημένης. Της έπιασε το τρεμάμενο χέρι από το χαροπάλεμα και μ’ ορθάνοιχτα τα μάτια, τα καρφωμένα στο ταβάνι, μ’ ένα πελώριο “γιατί;”, άνοιξε το στόμα και βγήκε η στερνή πνοή του. Εκεί, μ’ ανοιχτά τα μάτια και το στόμα, τον άφησε η Κλυταιμήστρα, χωρίς να νοιαστεί να του τα κλείσει.

Η συνέχεια >>> VAGIAblog