Μικρή εξομολόγηση για την σημερινή επέτειο

[[ δαμ- ων ]]

Δυο λόγια θέλησα να γράψω για την σημερινή μεγάλη μέρα. Για να τιμήσω τη μνήμη των δικών μου. Του πατέρα μου, του παππού μου, των μπαρμπάδων μου, των συγχωριανών μας. Σιγά- σιγά τραβήχτηκαν τα πέπλα της λήθης και ήρθαν στην μνήμη σαν λευκοφτέρουγα περιστέρια οι παιδικές μου εικόνες.

Θυμήθηκα τις χειμωνιάτικες νύχτες, που μαζευόμασταν γύρω από το τζάκι κι ο παππούς, καθώς σκάλιζε το πυρωμένο χοντρό κούτσουρο από τα λιόδεντρα, ήταν σαν να σκάλιζε τη μνήμη του κι ωσάν τις σπίθες χόρευαν στο νου του οι θύμισες. Σύροντας αυτός το χορό των αναμνήσεων ακολουθούσαν κι οι υπόλοιποι, ο πατέρας μου, η γιαγιά και η μάνα μου, οι μπαρμπάδες και οι θειάδες. Κι εγώ, ακουμπισμένος στα γόνατα του παππού, ρουφούσα τις ιστορίες, που διηγούνταν.

Η συνέχεια >> VAGIAblog