Η Τζούλια στο Μαξίμου…

“Ούτις”

Ήμουνα αραχτός στον καναπέ, καρντάσια μου, κι απολάμβανα το σιριαλάκι «Οι συμμαθητές», που ‘δειχνε το γυαλί. Τις ειδήσεις δεν τις πάγαινα, ενώ το ΜΕΓΑκάνελο έδειχε για 100-στη φορά το «πενήντα- πενήντα». Τι μας έμεινε, το λοιπόν; Η σούπα με τους σιτεμένους συμμαθητές. Οριζοντίωσα το κορμί, με την κεφαλή υπό κλίση 120 μοιρών- όπως μας τα ‘λεγε ο μαθηματικός σε εμάς τους στούρνους στο σχολειό- και οι αρίδες απλωμένες στο τραπεζάκι. Διακριτικά, όμως, λίγο παραμερίζοντας το ανθοδοχείο με τα χρυσάνθεμα, που είχε κόψει το στεφάνι μου, η Αγλαΐα, από το κήπο μας, και το τασάκι ανάμεσα στην δεξιά και την αριστερά αρίς. Όχι πως καπνίζαμε, αλλά το τασάκι το είχαμε έτσι για ομορφάδα, καθότι το κάπνισμα κομμένο δια σπάθης, παναπεί της αγριοφωνάρας της Αγλαΐτσας. Και στο ποτήρι λίγο ρακόμελο, που το γουστάρω μόλις πιάσει λίγο να κρυώνει το κορμί από τη φθινοπωρινή ψύχρα. Πάλι δεν τα βρήκαμε στην πολυκατοικία για το πετρέλαιο. Η τιμή του και το κόψιμο της σύνταξης το έκαναν είδος προς εξαφάνισιν. Ακόμη μια χρονιά θα τη βγάλουμε αγκαλιά με τη κουβέρτα, καθότι η αγκαλιά της Αγλαΐας είναι όπως ο απαγορευμένος καρπός στο περιβόλι της Εδέμ. Χειρότερο από τον βιβλικό Γιαχβέ το γυναικάκι μου. Αυτό το «δυο-δυο, στην κουβέρτα δυο-δυο» δεν το ένιωσε το πετσί μου, ρε π@ύστη μου.

Και πάνω που ο φάρυγξ μου απολάμβανε ακόμη για γουλιά ρακόμελο, ακούω την Αγλαΐα να στιγγλίζει: «Τι λες, μωρή τσουλαρία, που θέλεις να γίνεις πρωθυπουργός. Δεν μας έφταναν οι πολιτικές π@υτάνες. Θα μας στείλει και ο Σειρηνάκης τη δικιά του;» Έλα αιδοίον στον τόπο σου, σκέφτηκα, τι θέλει να πει ο ποιητής; Αινιγματική, ρε καρντάσια, η Αγλαΐα. Τι δουλειά έχει ο πρωθυπουργός μας, ο Αλέξης μας, με τις τσόντες του Σειρηνάκη; Και ποια τσούλα εννοεί από τις τόσες που βγάζουν το μεροκάματο στο κρεβάτι της ηδονής προς τέρψιν του φιλοθεάμον κοινού;

Η συνέχεια >>> VAGIAblog