Ο Θαυμαστός κόσμος της «μίζας»

“Δια χειρός ANEXARTITOU”

Κατά την ελληνική γλώσσα και γραφή και το ομώνυμο λεξικό Φυτράκη, ορίζεται ως «μίζα κ. μίτζα», γαλλιστί «mise», το αρχικό ποσό, που καταθέτει κάθε παίχτης τυχερού παιχνιδιού, άλλως, το μερίδιο που παίρνει κάποιος από ύποπτη επιχείρηση ή εκδούλευση και συναλλαγή και «μιζαδόρος» αυτός που παίρνει τις μίζες.
Αφού λοιπόν υπάρχουν οι προσδιοριστικοί λεκτικοί ορισμοί, ήταν και είναι βέβαιο ότι και κάποια παρ΄ ημίν, εν Ελλάδι, φυσικά πρόσωπα που βρίσκονται στους θαλάμους της εξουσίας, θα μπουν στον πειρασμό, να τους βιώσουν και ως έννοια και ως ετυμολογία είτε από απλή και «συμπτωματική» περιέργεια είτε από την συνειδητή προσπάθεια «προσπορισμού» μαύρου και εύκολου χρήματος, αφού τώρα μπορούμε …
Εξάλλου η «μίζα», δεν είναι παρά το «έκνομο» τίμημα της νόμιμης προμήθειας που δίνεται σε κάθε «διαγωνιστική» και οικονομικώς «δι-αγκωνιστική» διαδικασία αλλά και της κοινωνικά και νομοθετικά αποδεκτής «μεσιτείας»…
Κυρίως πρόβλημα υπάρχει και είναι σοβαρό, όταν η όποια μίζα αφορά προγραμματικές συμφωνίες και κατακύρωση μεγάλων διαγωνισμών στο δημόσιο τομέα…
Οι κάθε λογής «επιχειρηματίες» φαντασθείτε πόσο μάλλον οι «γυρολόγοι αεριτζήδες», γνωρίζουν άριστα, ότι οι προμήθειες και το ανάλογο ποσοστό υπό μορφή δώρου, συμβάλλουν στην «άνοδο της φήμης της εταιρείας» και στην αύξηση της «πελατείας», απλές αρχές της λογιστικής διαχείρισης…
Ο θαυμαστός κόσμος της μίζας λοιπόν δεν είναι «αόρατος» ούτε «αδιόρατος», το αντίθετο, είναι υπαρκτός, δεν αποτελεί ένα κόσμο σκοτεινό και ύποπτο που κινείται στις παρυφές της νομιμότητας και της νομιμοφάνειας ή στο περιθώριο των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων και στο ημίφως στην καλύτερη περίπτωση ή στο απόλυτο σκοτάδι στην χειρότερη ...
Είναι ουσιαστικά ένας «υπ-κόσμος» που βρίσκεται μεν φαινομενικά στο παρασκήνιο, αλλά ουσιαστικά και καθημερινά, βρίσκεται στο προσκήνιο και, ελέω της καταγγελλόμενης αλλά μηδέποτε αποδεικνυόμενης διαπλοκής της πολιτικής με την οικονομική υπερ-εξουσία, «νομοθετεί» και «συν-αποφασίζει», υποσκάπτοντας τη δημοκρατία και κερδοσκοπεί ασύστολα, με ένα και μοναδικό στόχο: τη μεγιστοποίηση των κερδών και την επαύξηση του κύκλου εργασίας…
Γιατί, εφόσον η μίζα είναι «άγραφος νόμος», που αφορά σχεδόν στο κάθε τι στο δημόσιο τομέα, όπως μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, εξοπλισμούς κλπ τότε πρέπει απλά, να απενταχτούν από την ευνομούμενη Πολιτεία μας οι μιζαδόροι και να οδηγηθούν κατά Κορυδαλλό μεριά…
Είναι διάχυτη η αίσθηση της διαχρονικής διαφθοράς στην Ελλάδα,. Ίσως και η αίσθηση της διαφθοράς να είναι αναλογικά μεγαλύτερη από τη διαφθορά αυτή καθ’ αυτή, αλλά η πραγματική διαφθορά είναι τόσο μεγάλου εύρους, που κάνει επιτακτική την ανάγκη, να βρεθεί λύση σε ένα πρόβλημα που κατά πρώτον σαν γάγγραινα σαπίζει όλη την κοινωνία και κατά δεύτερον έχει σωρευτικά αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα.
Θα πρέπει ακόμη– για να μην αδικούμε την χώρα μας - να πούμε ότι η διαφθορά δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, είναι παγκοσμίως διάσπαρτη σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη του πλανήτη μας, «φύεται» δε και συναντάται αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο.
Οι παθογένειες που δημιουργεί η διαφθορά και στο «δια ταύτα» οι μίζες αλλά και η διαφθορά, που εξαϋλώνουν τις συνειδήσεις και εξαχρειώνουν προσωπικότητες είναι γνωστές, το θέμα είναι πως η «πολιτική», εγχώρια και διεθνής, θα διορθώσει αυτό το φαινόμενο.
Η όποια «αποκέντρωση» της εξουσίας δεν δημιουργεί αυτόματα αντισώματα στη διαφθορά, ενώ τα θεσμοθετημένα ελεγκτικά όργανα είτε το Κοινοβούλιο είτε η δικαιοσύνη είτε τα κυβερνητικά, νομαρχιακά, δημοτικά συμβούλια και επιτροπές αλλά ακόμη ο Τύπος, δεν ασκούν αυτόματα το ελεγκτικό τους έργο αλλά μέσα από μια διελκυστίνδα συν-αρμοδιοτήτων και αλληλεξαρτήσεων ή αλληλοδεσμεύσεων.
Η κατά εποχές «ανυποχώρητη» πολιτική βούληση για «χρηστή διοίκηση» και κράτος δικαίου πνίγεται στο λαβύρινθο της γραφειοκρατίας και η αντιμετώπιση της διαφθοράς, με διοικητικά ή νομοθετικά μέτρα, όταν οι εστίες διαφθοράς είναι πολλές, αντικειμενικά καθιστούν τον όποιο έλεγχο αναποτελεσματικό, ενώ άλλες φορές τα ίδια τα όργανα πάταξης της διαφθοράς, δελεάστηκαν απ’ αυτή και «αυτομόλησαν».
Η διαφθορά, μας λένε οι πολιτικοί, δεν μπορεί να αναπτυχθεί στο φως που τα μικρά μεγέθη εξουσίας προσφέρουν, αντιθέτως «γιγαντώνεται» στο σκοτάδι του μεγάλου κράτους. Αλλά εσχάτως και μέσα από τις ετήσιες εκθέσεις των Ανεξάρτητων Αρχών βλέπουμε και οι αποκεντρωμένες διοικητικές δομές, όπως οι Δήμοι και οι Νομαρχίες, να πρωταγωνιστούν στη διαφθορά και στην κακοδιοίκηση, διαψεύδοντας τα περί του αντιθέτου…
Στο περιβόητο λοιπόν ελληνικό τρίπτυχο «γραφειοκρατία- διαφθορά & μίζες-διοικητική ανικανότητα», ίσως μόνη λύση απομένει, όπως διατείνονται οι εκάστοτε κυβερνώντες, η ορθολογική αποκέντρωση αρμοδιοτήτων - άρα και εξουσίας- σε ευέλικτα και ευκολότερα ελέγξιμα δημοκρατικά σχήματα. Έτσι εκεί και η «άγρυπνη ματιά» της τοπικής κοινωνίας, θα λειτουργεί προληπτικά και κατά της διαφθοράς, μιας και τα «αντικρουόμενα» τοπικά συμφέροντα, θα μπορούν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά ή και καταγγελτικά….
Από κει και πέρα όταν θα χρειαστεί, τη σκυτάλη να παίρνει η δικαιοσύνη και οι της Βουλής εξεταστικές επιτροπές…
Όλα αυτά όμως, φαντάζουν μάλλον σαν ευχολόγια, αφού οι νόμοι περί της ευθύνης των Υπουργών και τα σύντομα διαστήματα παραγραφής ελαχιστοποιούν τα περιθώρια διοικητικών καταλογισμών και αναζήτησης ποινικών ευθυνών ακόμη και όταν μιλάμε για περιπτώσεις «κακουργηματικής απιστίας» σε βάρος του Δημοσίου…
«Για να γίνει μία δωροδοκία χρειάζονται δύο άτομα-αυτός που τα δίνει και αυτός που τα παίρνει…» υποστήριξε πρόσφατα κάποιος από τους βασικούς κατηγορούμενους της SIEMENS, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να μετριάσει τις ποινικές ευθύνες του.
Και ο Αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Jake Patric O’ Rourke, σημείωνε χαρακτηριστικά: «όταν οι αγορές και οι πωλήσεις ελέγχονται από τη νομοθεσία, το πρώτο πράγμα προς αγορά και πώληση είναι οι νομοθέτες…»
Οψόμεθα λοιπόν, να διαπιστώσουμ,ε ποια θα είναι τα αποτελέσματα της διακομματικής συναίνεσης, στην πλήρη διαύγαση των φαινομένων διαφθοράς και της αποκάλυψης των μιζαδόρων της κεντρικής πολιτικής σκηνής…
Και της τιμωρίας τους…