Κάθετα αντίθετος με τη σημερινή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης εμφανίζεται ο κ. Στέφανος Τζουμάκας, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος αναλαμβάνει «πρωτοβουλία προοδευτικής διακυβέρνησης». Σε αυτό το πλαίσιο, μιλώντας στο tvxs.gr, προαναγγέλλει τη διοργάνωση μιας πρώτης σχετικής εκδήλωσης «μαζί με άλλες κινήσεις από τον προοδευτικό χώρο», στις 9 Μαίου, στη Θεσσαλονίκη.
Ο κ. Τζουμάκας, όπως και οι κ.κ. Γιώργος Παναγιωτακόπουλος (Αριστερή Πρωτοβουλία) και Παντελής Οικονόμου (Έλληνες Σοσιαλιστές), έχει εκφράσει δημόσια επιφυλάξεις ως προς τους κυβερνητικούς χειρισμούς για την αντιμετώπιση της κρίσης. Μέσα από τη συνέντευξη, μιλάει για «νεοφιλελεύθερο σχέδιο» το οποίο «έχει στόχο να φτωχύνει τη χώρα κατά 30%, ώστε να την κάνει πιο ανταγωνιστική κατά τους μονεταριστές του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικτύου». Παράλληλα, εκτιμά ότι δεν δίνεται έμφαση στα αίτια (διάλυση της παραγωγικής βάσης) αλλά στα αποτελέσματα (επιτόκια και δανεισμός) της οικονομικής κρίσης. Εξού και η κριτική του στην κυβέρνηση η οποία «ξεκίνησε με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω».
Ο ίδιος, χρησιμοποιώντας σκληρή γλώσσα, μιλάει για «αγοραία Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα», «συμμορίες» που αποτελούν τις διαβόητες αγορές, «προβοκάτορες» με έδρα τις Βρυξέλλες αλλά και «παρασιτικούς επιχειρηματίες» που «είναι υπόλογοι» για τη σημερινή εικόνα της ελληνικής οικονομίας.
H συνέχεια >> tvxs.gr
2 σχόλια:
... Εiναι αργα για αριστερες κορωνες.
Αυτα θα ειχαν αξια 17 χρονια πριν.
Τοτε θα μπορουσα να πω οτι ειναι ανιδιοτελη. Πλησιαζει η ωρα της πληρωμης...
Σαφώς- όπως έλεξε και ο προαλαλήσας- όλα αυτά είχαν σημειολογική και χρηστική κοινωνική ή πολιτική αξία πριν 17 και βάλε χρόνια...
Όταν το χρέος ήταν "ελεγχόμενο", υπήρχε κάποιος εν δυνάμει παραγωγικός ιστός, οι δε πολίτες-ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, καλούνταν να επιλέξουν, μεταξύ της "κόκκινης γραμμής" της μονοπωλιακής Ευρώπης ή της επερχόμενης ευρωπαϊκής συν-ένωσης, σαν το "αντίπαλο δέος" στην οικονομική και εμπορική μονοκρατορία των ΗΠΑ, εξαιτίας της πνέουσας τα λοίσθια ΕΣΣΔ και των ευρωπαϊκών δορυφόρων της...
Εκεί στο timing αυτό, στο "γύρισμα" της ευρωαπαϊκής και παγκόσμιας ιστορίας, στις κοσμογονικές αλλαγές που ακολούθησαν, ποτέ δεν έγινε ένας βαθύς εποικοδομητικός και εξωστρεφής εποικοδομητικός διάλογος, για τη θέση του ΠΑΣΟΚ, σαν εναλλακτικού κόμματος εξουσίας...
Γι΄ αυτό κάποιοι "κραδαίνουν" σήμερα, σαν δείγμα προσωπικής και ανεχκχώρητης πολιτικής ηθικής, το καταστατικό της ιδρυτικής πράξης της 3ης Σεπτεμβρίου και το επικαλούνται...
Μα αγαπητοί σύντροφοι, όλοι ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειοοψηφία και των "ιστορικών στελεχών" κρίθηκε, επειδή άσκησε εξουσία μέσα από Υπουργεία και λοιπούς κυβερνητικούς θώκους...
Υπήρξε η "άλλη" επιλογή ή "άλλη" πρόταση;
Υπήρξε η αναζήτηση του "άλλου σεναρίου", που θα αποσοβούσε την οποιαδήποτε δημοσιονομική παρεκτροπή και τη διόγκωση αργά αλλά σταθερά, ενός υπολογίσιμου εξωτερικού χρέους καιελλείμματος;
Αλλά οι επελθούσες εσωκομματικές έριδες και οι προσωπικοί ηγετικοί διαγκωνισμοί με τα "διαλλείμματα της οικουμενικής, του Μητσοτάκη και των σεμνών και ταπεινών", θόλωναν το τοπίο, απέτρεπαν την ανοιχτή ακρόαση "βάσης, κομματικής πυραμίδας, συνδικαλιστών και βουλευτών" και σήμερα το ΠΑΣΟΚ, μοιραίως πως, βρίσκεται (δυστυχώς), αντιμέτωπο πλην όλων των άλλων, με μια πρωτοφανή "συνειδησιακή" καταστατική κρίση...
Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΡΔΑΣΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Τυχαία γεγονότα, λόγια ασήμαντα, πρόχειρες αποφάσεις το πρωί μηδαμινοί ισολογισμοί το βράδυ, κάτι όνειρα, κάποιες πράξεις
- και τέλειωσε η ζωή.
Τάσος Λειβαδίτης, «Στιγμή», Επιθεώρηση Τέχνης, 141 (1966)
Για τις δραματικές συνέπειες που θα βιώσουν άπαντες οι εργαζόμενοι από την κρίση που διανύουμε, δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία. Το ζήτημα είναι η πολιτική αντιμετώπιση της επερχόμενης κοινωνικής ασφυξίας. Εκεί υπάρχει σχεδόν απόλυτη απουσία προτάσεων. Από εκείνους που κατά τεκμήριο πολιτικής φιλοσοφίας και ιδεολογίας, συναθροίζοντας δε και την παράδοση κοινωνικών αγώνων, θα έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή. Αναφέρομαι προδήλως στην Αριστερά, όχι στην αποστεωμένη και δογματική, αλλά στην ίσαμε πρόσφατα δημιουργική και ανανεωτική σε ιδέες και οράματα. Σ' εκείνη την Αριστερά που, παρότι τα μεταπολιτευτικά εκλογικά ποσοστά της σκορπούσαν απογοήτευση, η δύναμή της σε προτάσεις και καινοτομίες ήταν αντιστρόφως ανάλογη.
ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ έδωσε πολλές το σύστημα. Η κρίση της διαχειριστικής πολιτικής, η πανθομολογούμενη χρεοκοπία του δικομματισμού, η ανυποληψία των πολιτικών εξουσίας σε μεγάλες μερίδες των πολιτών, δυστυχώς δεν αφήνει χώρο στην Αριστερά. Και δεν φταίνε οι Πρετεντεροτριανταφυλλόπουλοι· μην αναζητούμε άλλοθι για τη δική μας αναξιοπιστία.
ΟΤΑΝ η κοινωνία απαιτεί ρεαλιστική ανάλυση των αιτίων της συμφοράς και η Ανανεωτική Αριστερά αναμασά με ελάχιστες παραλλαγές τη χρονίως κενή και ανέξοδη ρητορεία του Περισσού περί μονοπωλίων και ιμπεριαλισμού.
ΟΤΑΝ απουσιάζει έστω και μία εφικτή και συνεπώς άμεσης προτεραιότητας πρόταση για τη διέξοδο από το τούνελ στο οποίο μας έριξε η συμμορία του δικομματισμού, ενώ αντιθέτως διεισδύουν στην Κουμουνδούρου προτάσεις για την οικειοθελή αποχώρηση από την ευρωζώνη, αύριο ενδεχομένως και από την Ευρώπη της πλουτοκρατίας.
ΟΤΑΝ κυριαρχεί η άρνηση μιας ουσιώδους διερεύνησης της δικής μας πολιτικής συμμετοχής στη διαμόρφωση του κοινωνικού προβλήματος. Ναι, στο μέτρο που αναλογεί προφανώς στη δική μας κουλτούρα και νοοτροπία, χωρίς να αναιρείται, ούτε να συγκαλύπτεται η τεράστια και καθοριστική συμβολή της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
ΟΤΑΝ διαιωνίζεται ανοήτως η ενδοκομματική εμμονή σε διχαστικά διλήμματα που δεν αφορούν κανέναν άλλο, παρά τη διατήρηση ισορροπιών ανάμεσα στις τάσεις και, το χειρότερο, την ικανοποίηση προσωπικών προταγμάτων των κορυφαίων του μηχανισμού.
ΟΤΑΝ έχει χαθεί και η ελάχιστη επικοινωνία μ' εκείνο το τμήμα της διανόησης που παρήγαγε πολιτική και ιδεολογία κατά το παρελθόν και ανήκε στην πρωτοπορία της ανανεωτικής σκέψης, χάριν ενός κενολόγου επαναστατισμού.
ΤΟΤΕ η Ανανεωτική Αριστερά βρίσκεται εκτός σκηνής με δική της ευθύνη...
Δημοσίευση σχολίου