Μάιος, κι ο τόπος είναι γεμάτος μαργαρίτες. Άλλες κίτρινες στο κέντρο κι ολόλευκες στα πέταλα κι άλλες ολοκίτρινες. Και οι αναμνήσεις από τα ωραία παιδικά χρόνια ξεδιπλώνονται στις δίπλες του μυαλού μας. Ωραία ανέμελα χρόνια. Χρόνια χωρίς σκοτούρες. Χωρίς το ασφυχτικό πρεσάρισμα στη μέγγενη της οικονομικής κρίσης. Τότε στις δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα δεν είχαμε χρήματα. Μεροδούλι- μεροφάι, έλεγαν οι γονείς μας. Μα ήμασταν χαρούμενοι και τα όνειρά μας προσγειωμένα. Ονειροπολούσαμε, όμως! Αυτά τα χρόνια έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μας. Χρόνια όπου η ίδια η φύση μας καθοδηγούσε να ερωτευτούμε. Γιατί ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα καθαρά φυσικό. Ο ίδιος ο Πλάστης το ενέταξε στις εντελώς φυσιολογικές λειτουργίες και το ευλόγησε- άσχετα αν η εκκλησία αυτό το αποσιώπησε και το φόρτωσε ενοχές. Μέσα από τη φύση ο Δημιουργός μας έδωσε το παράγγελμα να ερωτευτούμε, να ενωθούμε με το άλλο φύλο και να χαρούμε. Αυτό που δεν θέλησε είναι η λαγνεία και ο ξεπεσμός στον ζωώδη έρωτα. Αλλά ήρθαν οι λειτουργοί Του και ένδυσαν το θαυμάσιο αυτό συναίσθημα με το ρούχο της αμαρτίας. Το στόλισαν με ενοχές και για φόντο έβαλαν το αιώνιο πυρ της κόλασης. «Ο έρωτας είναι αμαρτία», είπαν, και επέτρεψαν μόνο τον έρωτα προς τον Χριστό. Ποτέ, όμως, ο Χριστός δε θέλησε την αποκλειστικότητα. Κυρίως δε θέλησε τη βίαιη επιβολή. Γιατί αν ο άνθρωπος δε νιώσει τις αισθήσεις της σάρκας, πώς θα νιώσει τις λεπτότερες αισθήσεις του νου και του πνεύματος σ’ όλο τους το βάθος; Μόνο οι αδύνατοι και οι φαρισαΐζοντες αρνούνται τις χαρές του ανθρώπινου έρωτα. Δεν μπορεί να ξεραθεί το ευωδιαστό και τρυφερό λουλούδι του έρωτα για να φυτρώσει στη θέση του ο ασπάλαθος της κατά τους θρησκευτικούς ζηλωτές αναζήτησης του έρωτα προς τον Χριστό. Πρώτα, ορίστηκε, να ανθίσει ο λειμώνας του έρωτα μεταξύ των ανθρώπων- μιλάμε για τον ετερόφυλο έρωτα και όχι τον ομοφυλόφιλο έρωτα που επιθυμούν τα ΜΜΕ να μας πλασάρουν ως κι αυτόν εντελώς φυσιολογικό και να τον επιβραβεύουν μέσα από τα φεστιβάλ της χλιδής και της κενότητας - και σε αυτόν τον λειμώνα να καρπίσουν τα λίγα δέντρα του θείου έρωτα. Γιατί στο παρόν στάδιο εξέλιξης της ανθρωπότητας, η ζωή στολίζεται και διαιωνίζεται από αυτά τα άνθη του ανθρώπινου έρωτα. Είναι ο έρωτας που υμνεί ο χορός στην τραγωδία του Σοφοκλή “Αντιγόνη”:
«Έρως ανίκατε μάχαν
Έρως, ος εν κτήμασιν πίπτεις,
ος εν μαλακαίς παρειαίς
νεάνιδος εννυχεύεις…» (Σοφοκλής, “Αντιγόνη”, 775- 778)
Η συνέχεια >>> VAGIAblog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου